วรรณกรรมนำใจ Lite Literature

ม่านมนตรา ๗

โดย ชลนิล

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ระหว่างทางเข้ากรุงเทพฯ ‘เสาหลักของบ้าน’ ยืนยันให้ทุกคนทำบุญถวายสังฆทาน อุทิศให้เจ้าพ่อก่อน ปีกแก้วมองหน้ามรรคา...ไม่มีคำคัดค้าน เจ้าชัยแวะซื้อเครื่องสังฆทานในตัวตลาด ทุกคนถือโอกาสกินอาหารกลางวันกัน จากนั้นจึงขับรถสู่ทางหลวง

ปัญหาในการทำบุญมีอย่างเดียว...

“เราจะไปทำที่วัดไหนดีคะ” ปีกแก้วถาม มรรคามองหน้าคนต้นคิดเชิงหารือ

“เจอวัดไหนก็ทำวัดนั้นแหละค่ะ” คำตอบง่ายๆ

“ข้างหน้ามีป้ายชื่อวัดแน่ะป้า” เจ้าชัยบอก

“วัดนี้ก็ได้ เลี้ยวตามป้ายไปเลย” ปีกแก้วสนับสนุน

วัดที่ทุกคนลงมติกันนั้น ไม่มีใครทันฉุกคิดว่าจะมีระยะทางใกล้ไกลแค่ไหน จนขับรถผ่านมาได้ช่วงหนึ่ง เห็นป้ายชื่อวัดพร้อมบอกระยะทาง เจ้าชัยบ่นขึ้นมาก่อน

“ไม่ใช่ใกล้ๆ เลย จะเลี้ยวกลับมั้ยครับ”

“ไม่ต้อง” มรรคาพูดสั้นๆ

ขับรถอีกครู่ใหญ่ ก็มองเห็นแนวยาวของกำแพงวัดแต่ไกล รถแล่นเลียบตามถนนลูกรังจนถึงประตูหน้าวัดซึ่งเปิดกว้าง ภายในพบแต่ต้นไม้ใหญ่สีเขียวสดเรียงรายเป็นพรืดขนาบสองข้างทาง และลึกกว่านั้นก็ยิ่งแน่นขนัดด้วยต้นไม้ไม่ผิดจากป่าขนาดย่อมๆ

ชัยจอดรถตรงลานกว้างหน้าศาลา ทุกคนลงจากรถและกวาดตามองรอบๆ เห็นสิ่งปลูกสร้างอย่างเดียว คือศาลาข้างหน้าเท่านั้น

ที่นี่สงบร่มเย็น เต็มไปด้วยต้นไม้ ฝูงนก เหล่ากระรอก กระแต กระจัดกระจายตามกิ่งไม้ ลมเย็นๆ พัดยอดไม้โอนเอน แต่ไม่มีใครเห็นพระสักรูป

“ที่ศาลาก็ไม่มีครับ” ชัยรายงาน

ศาลาที่เห็นเป็นศาลาขนาดกลาง ใต้ถุนสูง มองเห็นได้ทั่วว่ามีใครอยู่หรือไม่

“พระเณรท่านไปไหนกันหมดน้า” ป้าแฉล้มสงสัย

“เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ” หางตาของปีกแก้วรับภาพชายผ้าขาวๆ ตรงทางเดินเล็กๆ ที่ทอดเข้าไประหว่างแมกไม้

“แก้วคิดว่าเจอแม่ชีแล้ว” ปีกแก้วหันมาบอก

“ไหนคะ” ป้าแฉล้มพยายามมองตาม “ป้าไม่ยักเห็น”

“ผมก็ไม่เห็นมีใคร” ชัยเสริม

“แก้วไปดูเองดีกว่า อยู่ใกล้แค่นี้เอง” จบคำพูด ร่างโปร่งบางก็รีบวิ่งไป

ผ่านทางเดินเล็กๆ มาไม่กี่เมตร เด็กสาวพบสตรีชุดขาว เกล้าผมมวยกำลังหยุดยืนรอบริเวณทางเดิน

“ขอโทษนะคะ” ปีกแก้วยกมือไหว้ ใบหน้าที่ก้มมองพื้นเงยขึ้นช้าๆ...หล่อนเป็นหญิงวัยกลางคน ใบหน้าหมดจด มวยที่เกล้าเรียบตึง ดวงตาใส ริมฝีปากบางเรียบยิ้มน้อยๆ

“มีอะไรจ๊ะ” เสียงถามใสกังวาน ปีกแก้วฟังแล้วเย็นใจ

“หนู เอ๊ย ดิฉันจะมาทำบุญถวายสังฆทานน่ะค่ะ แต่ไม่ทราบว่าพระท่านอยู่ที่ไหน”

“อ้อ...ตอนนี้ท่านคงอยู่กุฏิกัน บางองค์อาจเข้าทางจงกรม ถ้าพระไม่ครบสี่องค์ จะได้มั้ยจ๊ะ”

“องค์เดียวก็ได้ค่ะ” ปีกแก้วพูด

“จ้ะ ถ้างั้นจะไปตามหลวงพ่อให้” เด็กสาวกำลังจะบอกขอบคุณ แต่อีกฝ่ายพูดจบก็หันหลังจากไป

“แก้ว” มรรคาเรียกจากเบื้องหลัง ปีกแก้วเหลียวกลับ

“ตะกี้แก้วเจอชีพราหมณ์ เธอว่าจะไปตามพระมาให้ค่ะ” สาวน้อยรายงาน

“แม่ชีที่ไหน พี่ไม่เห็นมี” มรรคาบอกเสียงกึ่งดุ ปีกแก้วชะงัก ค่อยๆ เหลือบมองด้านหลัง และพบว่าทางเดินเล็กๆ ที่ทอดตรง ไม่มีร่างแม่ชีองค์ใดทั้งสิ้น

“อยู่ๆ ก็วิ่งมา น่าจะรอพี่ก่อน” ชายหนุ่มเอื้อมมือแตะไหล่เด็กสาวให้เดินกลับพร้อมกัน

ปีกแก้วแอบกลืนน้ำลาย ใช่ว่าหล่อนจะไม่เคยเจอวิญญาณ...ปิศาจเงาดำที่เดินวนรอบบ้านเธอยังเคยพบมาแล้ว เรื่องติดต่อกับ ‘คุณอา’ หล่อนก็เห็นว่าปกติ แต่การยืนคุยมองเห็นหน้ากลางวันแสกๆ เช่นนี้ นับว่าครั้งแรกจริงๆ

กลับมารอหน้าศาลาได้ครู่หนึ่ง ทุกคนก็เห็นภิกษุวัยกลางคนท่าทางแข็งแรงเดินมาจากทางน้อยสายหนึ่ง มรรคาและปีกแก้วทรุดตัวลงไหว้เป็นคู่แรก ป้าแฉล้มประนมมืออยู่ห่างๆ ส่วนเจ้าชัยไหว้แล้วรีบยกเครื่องสังฆทานลงจากรถ

“มาทำไมกันหรือโยม” หลวงพ่อทัก

“มาถวายสังฆทานครับ” มรรคาตอบ

“ขึ้นไปบนศาลาสิ” ผู้ทรงศีลยิ้มแล้วเดินนำ

พื้นศาลาเป็นไม้กระดานกว้าง ขัดมันเรียบ ด้านข้างเปิดโล่งให้ลมโกรก ส่วนด้านในกั้นทึบ ตั้งพระพุทธรูปองค์ใหญ่เป็นประธาน มีเชิงเทียน กระถางธูปวางไว้ข้างหน้า บนฝาผนังแขวนรูปพระภิกษุไว้หลายองค์ เรียงรายลดหลั่นกันไป

มรรคาถวายเครื่องสังฆทานเสร็จ ป้าแฉล้มรินน้ำใส่แก้วนำมาให้ชายหนุ่มพร้อมจานก้นลึกอีกใบ

“เวลากรวดน้ำ คุณอย่าลืมอุทิศให้เจ้าพ่อท่านด้วยนะคะ” แม่บ้านใหญ่แอบกระซิบ

หลวงพ่อเหลือบมองแล้วยิ้มละไม

“ป้าช่วยกรวดน้ำอุทิศด้วยสิคะ จะได้ถึงเจ้าพ่อเร็วๆ” ปีกแก้วกระซิบตอบโต้

“เอ้า...จะให้พรแล้วนะ จะอุทิศให้ใครก็ตั้งใจเอา” ผู้รับสังฆทานกล่าวก่อนสวดให้พรด้วยเสียงกังวาน

มรรคารินน้ำใส่จาน จิตจับอยู่ในความใสเย็นของน้ำ นึกน้อมอุทิศบุญกุศลตามที่ป้าแฉล้มต้องการ น้ำไหลจนหมด ชายหนุ่มวางแก้วไว้ข้างๆ จาน หลวงพ่อให้พรอีกสักครู่ก็จบลง

ฉับพลัน มีเสียงประหลาดแว่วเข้าหูมรรคา

“ขอบใจ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ”

เสียงกระหึ่มห้าวของผู้ชาย

มรรคาขบริมฝีปาก นัยน์ตาทอประกายเจิดจ้า ความรู้สึกประหลาดในตัวตอบสวนออกไปทันที

“ให้กุศลยังไม่เอา หรือต้องการคำสาปแช่ง”

“เอาละโยม” เสียงนุ่มนวล เยือกเย็นของผู้ให้พรดังขึ้น ชายหนุ่มกะพริบตา ขับไล่อีกตัวตนออกจากใจ

“เมื่อทำบุญแล้ว ก็จงทำใจให้เป็นบุญ...บุญกุศลน่ะ เป็นของดี ของสะอาด ในเมื่อให้ใครแล้วเขาไม่พอใจรับ เราจะไปเดือดร้อนทำไม”

มรรคาตะลึงเงยหน้าสบตาผู้ทรงศีล ขยับปากคิดจะถาม แต่ก็ต้องกัดริมฝีปาก...ถามแล้วจะเป็นอย่างไร เมื่อเขายังไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจสิ่งแปลกๆ ที่เกิดอย่างพอเพียง

“ครับ” เขาขมุบขมิบปากรับคำ

“หลวงพ่อเจ้าคะ ตะกี้มีใครไปตามหลวงพ่อมาหรือเปล่าคะ” ปีกแก้วต้องการยืนยันประสบการณ์ของตน

หลวงพ่อยิ้ม ตอบเรียบๆ “แม่ขาวจันเขาไปบอก...”

“แม่ชีหรือคะ” เด็กสาวซักไซ้

“คนแถวนี้เขาเรียกแม่ชีว่า ‘แม่ขาว’ ” หลวงพ่ออธิบายแค่นั้น

ปีกแก้วมองหน้ามรรคาเป็นเชิงบอกว่า...เห็นมั้ย คราวนี้เชื่อหรือยัง...แต่ชายหนุ่มไม่ยอมสบตาน้องสาว ดวงตาเขาถูกดึงดูดด้วยรูปวาดขนาดกลางที่ติดบนผนัง ข้างพระพุทธรูป

“นั่นภาพของใครครับ” ชายหนุ่มมองภาพนั้นตาไม่กะพริบ

หลวงพ่อเหลือบดูแล้วตอบ

“ท่านอาจารย์ หรือจะเรียกว่าหลวงปู่ใหญ่ก็ได้...แต่ท่านไม่ได้ชื่อใหญ่หรอกนะ” เสียงอธิบายบอกถึงความเคารพศรัทธาเปี่ยมล้น

มรรคาค่อยๆ คลานไปหารูปนั้น ใจเต้นระทึกแทบหลุดออกมานอกอก

ชัด...ชัดเจน...เขาบอกกับตนเอง ภาพวาดพระภิกษุชรากำลังยืนสำรวมอยู่นี้ ช่างเหมือนกับพระภิกษุในฝันของเขาไม่ผิดเพี้ยน

เขาฝันว่าได้ใส่บาตรท่าน แม้ครั้งนั้น ท่านจะหนุ่มกว่าในรูปหลายสิบปี แต่เค้าหน้าและรูปร่างยังไม่เปลี่ยน...ท่านเป็นองค์เดียวกันแน่นอน

...ถ้าเช่นนั้น ความฝันของเขา...

“อาตมาเคยอุปฐากหลวงปู่ใหญ่ สมัยอาตมายังเป็นเณรน้อย” หลวงพ่อพูดเบาๆ มรรคาค่อยหันกลับ ใบหน้าสับสน

“อยากรู้เรื่องอะไรอีกมั้ยโยม” เสียงถามอย่างปรานี

“ครับ” ชายหนุ่มตอบชัดเจน “ผมอยากรู้จักหลวงปู่ใหญ่ ท่านยังอยู่มั้ยครับ”

“ท่านมรณภาพไปตั้งหลายสิบปีแล้วโยม อาตมามีวาสนาได้อุปฐากตอนเป็นเณรก็แค่ปีสองปี จากนั้นท่านก็มรณภาพ” พูดจบก็หยิบหนังสือจากข้างๆ ฐานพระพุทธรูปมาเล่มหนึ่ง

“หนังสือเล่มนี้เป็นประวัติของท่าน พวกลูกศิษย์เขาพิมพ์ไว้หลังจากท่านมรณภาพแล้ว เอาไปสิ”

หลวงพ่อยื่นหนังสือให้ ชายหนุ่มรับไว้ หัวอกตื้นขึ้นมา เหมือนได้พบคนคุ้นเคย

“แล้วผมจะมาที่นี่อีกได้ไหมครับ” เขาก้มลงกราบก่อนถาม

“ประตูวัดที่นี่เปิดเสมอนั่นแหละ” ท่านตอบ

พูดคุยอีกสักครู่ ทุกคนก็ลากลับ ขณะรถแล่นออกจากประตูวัด มรรคาเหลียวกลับไปมอง เขามั่นใจ อีกไม่นาน ต้องได้มาที่นี่

“แหม คุณมัคน่าจะขอของดีจากท่านไว้บ้าง” ป้าแฉล้มบ่น

“เอาไปทำไมหรือป้า” เขาถามอย่างไม่ใส่ใจ

“ก็ป้องกันตัวไงคะ”

“ทำไมจ๊ะป้า แค่ความดี เป็นเกราะป้องกันตัวไม่พออีกหรือ” ปีกแก้วแกล้งถาม ใช้คำพูดของ ‘คุณอา’

“แหม คุณแก้วนี่ละก็...” แม่บ้านใหญ่ค้อน ไม่ตอบโต้ด้วย ปีกแก้วเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของมรรคา แอบถอนใจลึกๆ กระทั่งหล่อนยังสงสัย...แค่คุณความดี จะป้องกันมรรคาจากสิ่งเร้นลับเหล่านั้น ได้หรือไม่...

ผู้หญิงร่างสูง ผมยาวเหยียดตรง ใบหน้าคมคล้ายรูปปั้น เดินช้าๆ จนเป็นที่สะดุดตาแก่ผู้พบเห็น ในมือหล่อนถือถุงกระดาษของห้างสรรพสินค้าสองสามใบ หล่อนมองร้านค้าต่างๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ร้านหนังสือ

พันเกลียวฝากถุงให้กับพนักงาน แล้วเดินดูหนังสือในร้าน...ที่จริง มีคนไม่มากนักที่รู้ว่าหญิงสาวเรียนจบระดับไหน หากบรรดา ‘ลูกช้าง’ ทั้งหลายรู้คงนึกประหลาดใจยิ่งกว่าพบเวทมนตร์ของเธอ

พันเกลียวเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง แต่หล่อนไม่เคยใช้วิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมาทำงานอะไรเลย พ่อของหล่อนสอนให้นั่งสมาธิตั้งแต่เด็กๆ จนจิตสามารถเข้าสู่ความสงบ แล้วสอนให้เล่นกสิณ เรียนรู้ ‘วิชา’ เร้นลับต่างๆ หล่อนไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใดพ่อถึงสอนวิชาเหล่านี้

ที่แผงหนังสือมีนิตยสารหลายเล่มวางเรียงเต็มไปหมด พันเกลียวหยิบเล่มที่หล่อนซื้อประจำมาพลิกดูเนื้อใน...ผ่านจากหน้าแฟชั่น เป็นคอลัมน์ต่างๆ ช่วงกลางเล่มมีหน้าสัมภาษณ์ พอหญิงสาวเปิดถึงหน้านี้ ก็ต้องยืนนิ่ง มือพลิกหนังสือค้าง ลมหายใจสะดุด นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความงงงันปนยินดี

รูปของผู้ชายที่ปรากฏในอ่างน้ำมนต์ ถูกตีพิมพ์ แผ่หลาบนหน้าสัมภาษณ์ ด้านข้างรูปถ่าย มีเนื้อความเกี่ยวกับตัวเขาและเรื่องงาน

...อย่างน้อย...หญิงสาวก็รู้แล้วว่า...เขาชื่ออะไร...

‘...มรรคา...’

กลับจากเรียนวันนี้ ปีกแก้วแปลกใจที่เห็น ‘เสาหลักของบ้าน’ นั่งหน้าซีดอยู่บนเทอเรซคนเดียว

“สวัสดีจ้าป้า มานั่งคอยหนุ่มที่ไหนตั้งแต่เย็นเชียวจ๊ะ” เด็กสาวเข้าไปทักทายหยอกล้อ

“แหม คุณแก้วนี่” ป้าแฉล้มเอ็ดพลางถอนใจ สีหน้าไม่ดีขึ้นจนปีกแก้วผิดสังเกต

“เป็นอะไรจ๊ะป้า หน้าตาไม่ดีเลย หรือว่าเหงา ต้องอยู่บ้านคนเดียว” เด็กสาวหัวเราะคิกๆ “แก้วมาแล้วนะจ๊ะ โอ๋ๆๆ ยิ้มหน่อยน่า”

คุณแม่บ้านฟาดเพียะบนต้นแขนเด็กสาวไม่แรงนัก

“นี่แน่ะ ชอบล้อคนแก่ดีนัก คนยิ่งใจคอไม่ดีอยู่ด้วย”

“มีอะไรหรือจ๊ะป้า” ปีกแก้ววางหนังสือ เบียดตัวเข้าใกล้

ป้าแฉล้มเหลียวซ้ายแลขวา ก่อนพูดเบาๆ

“คุณแก้วสังเกตอะไรผิดปกติในบ้านบ้างไหมคะ”

“อะไรจ๊ะ” ปีกแก้วถาม

“พูดแล้วคุณอย่าหัวเราะเยาะป้านะ” คุณนายแฉล้มกระซิบกระซาบ ปีกแก้วพยักหน้า

“ป้าถูกผีหลอกอีกแล้ว” คำพูดนี้หลุดมา เด็กสาวได้แต่นิ่งงัน จนคนเล่าสงสัย “คุณแก้วไม่ตกใจเลยหรือคะ”

เด็กสาวกะพริบตา “คำว่าอีกแล้วของป้า แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ” พูดจบก็เล่าประสบการณ์สยองให้ฟังพร้อมปิดท้าย “หลังจากคุณมัคเจอเจ้าพ่อ แล้วเราทำสังฆทานกัน ป้าก็ไม่เจอมาเป็นเดือนๆ แล้ว เพิ่งมาวันนี้แหละค่ะ”

“ครั้งนี้เป็นผีผู้ชายตัวเดิมมั้ยคะ”

“ไม่ใช่ค่ะ คราวนี้เป็นผีผู้หญิง ป้าเห็นมันเดินทะลุผนังออกมาตะกี้นี้เอง”

ปีกแก้วย่นหัวคิ้ว “ป้าเห็นหน้าเธอมั้ยคะ”

“โธ่คุณ แค่ป้าเห็นคนตัวขาวๆ ทะลุมาจากผนัง ใจป้าก็ลงไปกองอยู่ตาตุ่มแล้ว นี่ยังดีเป็นกลางวันแสกๆ ป้าเลยพอรับได้ แต่ถ้าเป็นกลางคืน ป้าคงร้องลั่นเหมือนกัน”

“แล้วป้าเล่าให้พี่มัคฟังหรือยังจ๊ะ”

“เล่าแล้วค่ะคุณ แถมยังแนะนำให้แกหาคนมาไล่ผี แต่แกเอ็ดป้าเสียก่อน”

“พี่มัคไม่เชื่อหรือคะ” ปีกแก้วสงสัย

“ก็ไม่เชิงหรอก ป้าว่าคงเป็นเพราะคุณสุณีแกจะเป็นคนหาหมอผีมาให้มากกว่า คุณมัคถึงไม่พอใจ”

ปีกแก้วส่ายหน้า ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ป้าแฉล้มเห็นเด็กสาวเงียบ จึงเอ่ยต่อ

“นี่แหละ ป้าถึงอยากปรึกษาคุณแก้ว”

“เรื่องอะไรคะ” สีหน้าของปีกแก้วเริ่มมีรอยหมกมุ่น

“ป้าจะให้คุณสุณีพาหมอผีมาที่นี่ คุณพอมีทางขออนุญาตคุณมัคได้ไหมคะ” ทุกคนรู้ว่ามรรคายอมโอนอ่อนให้ปีกแก้วเกือบทุกเรื่อง

“คงยากค่ะ” ปีกแก้วถอนใจ...ใครจะรู้ใจมรรคาดีเกินหล่อน

“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ” ป้าเจอมาสองครั้ง หัวใจจะวายให้ได้ เจ้าชัยมันก็เจอเหมือนกัน คุณมัคก็โดน ‘เจ้าพ่อ’ เล่นงานเอาอย่างนั้น น่าจะเข้าใจดี”

เด็กสาววางสีหน้าไม่ถูก เหลือบตามองท้องฟ้า หล่อนทำถูกหรือไม่ที่ยอมให้วิญญาณนิรนามสองดวงเข้ามาในบ้าน...พอเกิดเรื่องเช่นนี้...ควรทำอย่างไรดี

“คุณอาคะ” ปีกแก้วขานชื่อนี้ในใจ ชั่วครู่มีเสียงหัวเราะเบาๆ แว่วตอบมา หล่อนย่นจมูก เข้าใจ...นี่คือสัญญาณบอกว่า...ไม่ต้องเป็นห่วง...

“ทำบุญบ้านดีมั้ยคะ” ปีกแก้วออกความเห็น

“ก็ดีค่ะ” ป้าแฉล้มตอบ สีหน้ายังไม่ดีขึ้น

“ถ้าป้ายังกลัวอยู่ แก้วว่า เราให้คุณอาสุณีพาหมอผีมาตอนกลางวัน ช่วงที่พี่มัคไปทำงาน เสร็จแล้วให้รีบกลับน่าจะไม่มีปัญหาอะไรนะคะ”

“ดีจริงๆ คุณแก้วนี่...ช่างคิดเก่งจริงๆ” คนหนักใจตบมือ ยิ้มแป้นเหมือนเด็กได้ของถูกใจ

“เอาเถอะค่ะ ยังไงป้านัดคุณอาสุณีให้ดี แก้วจะลองตะล่อมถามพี่มัคดู ถ้าวันไหนพี่มัคออกต่างจังหวัด เราก็ทำงานได้สะดวกขึ้น”

“ดีค่ะดี” ป้าแฉล้มเห็นด้วย

ปีกแก้วยิ้มแล้วเงยหน้ามองฟ้า นึกถึง ‘คุณอา’ อีกครั้ง อยากจะย้ำความแน่ใจว่า หล่อนทำได้ถูกต้องแล้วหรือไม่?

(โปรดติดตามต่อฉบับหน้า)

< Prev		Next >