ดับเพลิง Calm Down
นิทานโทสะ ตอน ศรัทธาหัวเต่า
โดย ชลนิล
รูปภาพประกอบโดย เซมเบ้
ชาวพุทธเราไม่ถอยเรื่องการทำบุญกันอยู่แล้ว...
ทุกคนเชื่อว่าการทำบุญ ทำทานเป็นสิ่งที่ดี มีประโยชน์ทั้งในชาตินี้และชาติหน้า
แล้วมีใครเคยสังเกตไหมว่า...ระหว่างการทำบุญ สร้างกุศลของพวกเรา ก็อาจมีเหตุให้พลาดพลั้งทำบาป เกิดจิตอกุศล
ขึ้น...ด้วย “โทสะ”
คุณอาผมเป็นนักทำบุญระดับมืออาชีพ จัดทัวร์กฐิน ผ้าป่าเป็นประจำทุกปีมาตลอดชีวิต และหากบางวัดที่แกศรัทธา มี
การจัดงานประจำปี อาผมก็จะพาลูกเมีย ญาติพี่น้องไปตั้งโรงทานแจกอาหาร กาแฟ น้ำปานะ ไอศกรีมกัน ตามแต่
กำลังทุนทรัพย์ที่มีกันตอนนั้น
ชาวพุทธเราเชื่อว่า การทำโรงทานนับเป็นการสร้างบุญใหญ่อย่างหนึ่ง แต่จะมีใครรู้...ระหว่างการบำเพ็ญบุญ
อยู่นี้ อาจมีเหตุให้เกิดบาปอกุศลได้
เช้าวันนี้อากาศสดใส เป็นงานบุญประจำปีของวัด...ที่โรงทานนอกจากมีกาแฟ น้ำดื่มเลี้ยงแล้ว ก็ยังมีการแจกไอศกรีม
แท่ง ไว้บริการคณะญาติโยมที่มาทำบุญอีกด้วย
คุณอากำลังคอยแจกไอศกรีมแท่งอย่างมีความสุข ผู้ที่มารับส่วนใหญ่จะมีสีหน้าแช่มชื่น อิ่มบุญมีความสุข แต่ละคนก็จะ
มารับไอศกรีมกันคนละแท่ง สองแท่งไปรับประทานกัน
ผู้ให้มีจิตเป็นกุศล มีความสุข ผู้รับก็มีจิตยินดี อนุโมทนา แต่บนเส้นทางบุญนี้ ย่อมมีความเป็นอนิจจัง ไม่เที่ยง เช่นเดียว
กับเรื่องราวต่าง ๆ บนโลก
ระหว่างการแจกทานไอศกรีม ก็มีป้าแก่ ๆ คนหนึ่ง ถือถาดมากอบไอศกรีมแท่งใส่เป็นจำนวนมาก อาผมเห็นอย่างนั้นก็
นึกฉุน ไม่พอใจ เพราะมีเจตนาอยากแจกเฉลี่ยให้ทุกคนได้รับประทานกันทั่ว ๆ ไม่พอใจที่มีคนมา “เหมา” ไปมากขนาด
นี้ จึงพูดเตือนแกไปดี ๆ...
“นี่...ยาย เอาไปแค่แท่งสองแท่งก็พอจ้ะ เอาใส่ถาดไปเยอะแยะอย่างนี้ เดี๋ยวคนมาทีหลังเขาจะไม่ได้กินกัน”
ถ้าเป็นคนทั่วไปโดนทักอย่างนั้น คงเกิดความละอายใจ รีบขอโทษแล้วแบ่งคืนมาให้ แต่บังเอิญอาผมคงได้เจอกับ
คุณป้ามหาภัยเข้า แทนที่จะเข้าใจกลับย้อนคืนเสียแสบ
“อ้าว...ก็ของแจกทานไม่ใช่เรอะ ใครจะเอาไปกินเท่าไหร่ก็ได้นี่ ทำไมต้องมากำหนดให้แค่แท่ง สองแท่งด้วย
ล่ะ อย่างนี้มันก็เป็น “ศรัทธาหัวเต่า” ผลุบเข้าผลุบออก ได้เรื่องที่ไหน”
ถูกด่าเป็น “ศรัทธาหัวเต่า” เข้าแบบนี้ นักทำบุญก็เลือดขึ้นหน้าได้เหมือนกัน ใจคงนึกอยากเอาถังไอศกรีมทุ่มใส่
คุณป้าปากดี แต่โมโหยังไงอาแกก็คงแบกไม่ไหว (ตัวแกก็แก่พอกัน) ทำได้แค่ยืนกัดฟันกรอด ๆ มองคุณป้าหอบ
ไอศกรีมเดินเฉิบ ๆ ไปด้วยความโมโห
บุญกุศลกระเจิงหมด ใจที่แช่มชื่นเปลี่ยนเป็นเดือดปุด ๆ ไฟโทสะเต้นเร่า โกรธจนแน่นอก ต้องหลบไปนั่งทำใจอยู่ใน
ห้องน้ำ ไม่ออกอาละวาดให้ใครเขาเดือดร้อน
พักใหญ่ กว่าไฟโทสะจะซา มีสติเห็นจริงตามคำพูดคุณป้ามหาภัย...
ตัวแกคงเป็นพวกศรัทธาหัวเต่าจริง ๆ นั่นแหละ ในเมื่อตั้งใจทำโรงทานแล้ว จิตใจควรเปิดกว้าง อย่างไม่มีเงื่อนไข...
ใครจะเอาไปเท่าไหร่ก็แล้วแต่ความต้องการของผู้รับสิ...ผู้ให้มีหน้าที่แค่ให้ จะมาสร้างเงื่อนไขให้ใจมีกำแพงไป
ทำไม
หมดก็หมดสิ...จะไปกลัวอะไร...ในเมื่อเราได้ให้อย่างเต็มกำลังศรัทธาแล้ว
ประโยชน์ของการทำโรงทาน ไม่ใช่มีแค่ “บุญ” กุศลเท่านั้นหรอก หากเราฉลาดพอก็สามารถใช้เป็นสนามเรียนรู้จิตใจ
ตนเองได้
สิ่งที่ได้รับนั้นมีคุณค่ามากกว่าที่คิด...แค่การมีใจที่เปิดกว้าง พร้อมให้อย่างไม่เลือกหน้า ไม่มีเงื่อนไขนั้น มันก็เป็นบุญที่
ไม่ธรรมดาแล้ว
นอกจากนี้...เรายังได้เรียนรู้ และฝึกฝนในเรื่องที่ยากเย็นอีกหนึ่งเรื่อง...
นั่นคือ...เรื่องของการให้ “อภัย”
-----๐๐๐-----
< Prev | Next > |
---|