ธรรมะจากพระสูตร Dhamma from Sutta

ปฐมชนสูตร ว่าด้วยที่พึ่งในภายหน้า

กลุ่มไตรปิฎกสิกขา

[๔๙๑] สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ณพระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีใกล้พระนครสาวัตถี
ครั้งนั้นพราหมณ์๒คนเป็นคนคร่ำคร่า แก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ ล่วงกาล ผ่านวัย
มีอายุได้๑๒๐ปีแต่กำเนิดได้ชวนกันไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ
ได้ปราศรัยกับพระผู้มีพระภาคเจ้าครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว
จึงนั่งณที่ควรส่วนข้างหนึ่งครั้นแล้วได้กราบทูลว่า
ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญพวกข้าพระพุทธเจ้าเป็นพราหมณ์คร่ำคร่า แก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่
ล่วงกาล ผ่านวัย มีอายุได้๑๒๐ปีแต่กำเนิด
แต่มิได้สร้างความดีมิได้ทำกุศลมิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้
ขอพระโคดมผู้เจริญทรงโอวาทพวกข้าพระพุทธเจ้า
ขอพระโคดมผู้เจริญทรงพร่ำสอนพวกข้าพระพุทธเจ้าถึงข้อที่จะพึงเป็นไปเพื่อประโยชน์
เพื่อความสุข แก่พวกข้าพระพุทธเจ้า สิ้นกาลนานเถิด.


พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่าพราหมณ์แท้จริงพวกท่านเป็นคนคร่ำคร่า แก่เฒ่า
เป็นผู้ใหญ่ ล่วงกาล ผ่านวัย มีอายุได้๑๒๐ปีแต่กำเนิด
แต่มิได้สร้างความดีมิได้ทำกุศลมิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้
พราหมณ์โลกนี้ถูกชราพยาธิมรณะนำเข้าไปอยู่แล
เมื่อโลกถูกชราพยาธิมรณะนำเข้าไปอยู่อย่างนี้
ความสำรวมทางกายความสำรวมทางวาจาความสำรวมทางใจ ในโลกนี้นั้น
ย่อมเป็นที่ต้านทานเป็นที่เร้นเป็นเกาะเป็นที่พึ่งเป็นที่ยึดเหนี่ยว
ของเขาผู้ละไปแล้ว.


ชีวิตถูกชรานำเข้าไปใกล้ความมีอายุสั้น
ผู้ที่ถูกชรานำเข้าไปใกล้แล้วย่อมไม่มีที่ต้านทาน
เมื่อบุคคลเล็งเห็นภัยในความตายนี้
ควรทำบุญทั้งหลายอันนำความสุขมาให้
ความสำรวมทางกายทางวาจา และทางใจในโลกนี้นั้น
ย่อมเป็นไปเพื่อความสุขแก่ผู้ที่ละไปแล้ว
ผู้ซึ่งสร้างสมบุญไว้เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่.


ปฐมชนสูตร จบ



(ปฐมชนสูตร พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต
พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ ๓๔)

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ