ดับเพลิง Calm Down

นิทานโทสะ ตอน ไอติม...ไม่อภัย

โดย ชลนิล

 

รูปภาพประกอบโดย เซมเบ้

ไอศกรีมที่พวกชอบทำบุญนิยมนำมาแจกจ่าย ทำโรงทานกัน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นไอศกรีมกะทิถังใหญ่ ที่ตักใส่โคนแป้ง
กรอบ ใส่ถ้วย ไม่ก็ใส่ขนมปัง

งานบุญงานไหนงานนั้น ใครไปมักไม่ค่อยพลาด จะเจอไอศกรีมประเภทนี้แจกอยู่ทุกงาน
ข้อเสียของไอศกรีมกะทิคือเวลาคนมารุมกันเยอะ ๆ จะตักแจกกันไม่ทัน ยิ่งคนยืนรอกันเต็ม ก็ต้องตักแจกแทบไม่เงย
หน้า จนข้อแขนล้า ปวดหลังกันทีเดียว

พี่สาวคนหนึ่งนึกอยากทำโรงทานไอศกรีม แต่คิดว่าคงตักแจกไม่ไหว (น่าจะเนื่องจากแก่แล้วหลังไม่ค่อยดี) เลยได้ไอเดียไปเหมาไอศกรีมถ้วยยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งหลายคนคงรู้จัก เพราะไอศกรีมยี่ห้อนี้มักจะมากับเสียงดนตรีเฉพาะตัว ได้ยิน
ที่ไหนก็รู้

รถไอศกรีมมาถึงก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยเต๊นท์โรงทานเป็นที่อาศัยแจก เพราะแค่หาที่ร่ม ๆ จอดรถได้เหมาะ ไม่เกะกะใคร
ก็พอ จากนั้นก็ประกาศว่าแจกฟรี...เท่านั้นแหละเด็ก ๆ ก็จะกรูกันเข้ามาแบบไม่ต้องเรียกซ้ำ

พี่สาวกับเจ้าของรถไอศกรีมช่วยกันหยิบแจกแบบชวนหน้ามืดแทน เพราะถึงไม่ต้องก้มลงไปตัก ก็ยังต้องก้มลงไปหยิบ
ไอศกรีมในถัง จำนวนคนที่หยิบแจกเทียบไม่ได้เลยกับจำนวนคนที่มารอรับ

ผมอยู่โรงทานใกล้ ๆ เห็นความชุลมุนอย่างนั้นเลยเข้าไปช่วย... ดูพี่เขาหยิบไอศกรีมจากในถังมาแจกเด็กทีละถ้วยแล้ว
ก็นึกหาวิธีให้แจกได้เร็วขึ้น อาศัยที่มือผมใหญ่กว่า เลยกอบไอศกรีมขึ้นมาวางทีละหลายถ้วย แล้วค่อยให้พี่เขาหยิบ
แจกเองโดยไม่ต้องเสียเวลาก้ม ๆ เงย ๆ

ปริมาณไอศกรีมที่วางทีละจำนวนมาก น่าจะช่วยผ่อนแรงคนแจกได้บ้าง แต่ที่ไหนได้ ยิ่งผมกอบมาวางมากเท่าไหร่
ไอศกรีมก็ยิ่งหายวับรวดเร็วเหมือนตู้แช่มีผีสิง เจ้าของโรงทานไม่ได้แจกเองเพราะเด็ก ๆ ต่างคว้าหมับคว้าหมับกันไป
ชนิดที่ไม่ต้องให้ใครมาเชื้อเชิญ

หยิบกันไปคนละถ้วยก็พอทน...หยวน ๆ ได้ถือว่าช่วยผ่อนแรงกัน แต่เด็กก็ไม่คิดจะหยิบกันคนละถ้วยหรอก...ไอศกรีม
แบบนี้นาน ๆ จะมีแจกสักที ก็เลยพยายามคว้าไปให้มากที่สุด เท่าที่จะหยิบได้กันทีเดียว

แรก ๆ พี่สาวก็พยายามใจเย็น บอกเด็ก ๆ ว่าอย่าหยิบกันเอง เดี๋ยวจะแจกกันไม่ทั่วถึง คนมาก่อนได้มาก คนมาทีหลัง
จะอด...

เฮ้อ...เด็กที่ไหนจะฟังกัน ไอศกรีมกับเด็กเป็นของคู่กันอยู่แล้ว...พูดไปเหอะ...หนูไม่สนหรอก ไอติมมัน อร่อยนี่ ใครจะ
กินแค่ถ้วยเดียว!

ผมเห็นอย่างนั้นก็พยายามไม่หยิบออกมาทีละมาก ๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเด็กมือไว คว้าเกินโควต้าอยู่ดี...แถมเด็กบางคน
กลับเรียกร้องจะเอาสีนั้นสีนี้...รสนั้นรสนี้ ไม่ก็เอ่ยปากขอสองถ้วย สามถ้วย เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ไปหมด

จนสุดท้ายปรอทโทสะเจ้าของโรงทานก็แตก

ฝาถังไอศกรีมถูกปิดฉับ พร้อมกับประกาศิต
“ไม่แจกแล้ว...พอ...ไปเลย!”

พี่สาวนักทำทานด้วยของเย็นอย่างไอศกรีม กลับใจไม่เย็นพอเมื่อเจอสารพัดฤทธิ์ความโลภ เรื่องมากของเด็ก อารมณ์
เดือดปะทุปุดปุดตั้งแต่เด็กแย่งหยิบของเองแต่แรกแล้ว ยิ่งมาเจอเสียงเอะอะดังลั่น สั่งจะเอาโน้นจะเอานี่กรอกเต็มสอง
รูหู มีหรือ พระเพลิงจะไม่ลงองค์

...ฉันตั้งใจทำทาน แจกไอติมด้วยจิตเป็นกุศล อยากได้บุญนะยะ...แล้วทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้...ไม่เอาแล้วบุญกุศล...
โกรธ (เว้ย)!

จิตที่มีกรุณา สามารถพลิกเป็นโทสะได้รวดเร็ว

ของเย็น ๆ ที่นำมาแจก ไม่ได้เป็นเครื่องหมายบอกว่าคนแจกใจเย็นหรอกนะ
คนทำบุญก็โมโหเป็น...เพราะฉะนั้นอย่ามากระตุ้นโทสะเชียว

ผมเห็นอย่างนั้นก็จ๋อย นึกโทษตัวเองเหมือนกันว่าไปช่วยให้เขาวุ่นวายมากขึ้น...ให้พี่เขาหยิบแจกทีละถ้วยดีแล้ว เด็ก
มันไม่เห็นไอศกรีมหลากหลายรสชาติให้เลือก ความโลภก็ไม่เกิด

ความหวังดีที่ไม่อยากให้พี่เขาก้ม ๆ เงย ๆ จนปวดหลัง ก็เลยกลายเป็นโทษด้วยประการฉะนี้แล...

ยังไงพี่สาวก็อภัยให้ผมหน่อยแล้วกัน...
คราวหน้า...ผมขอเสนอให้พี่ตั้งโรงทานไอศกรีมสเวนเซ่นส์ดีกว่าครับ...ถ้าพี่โมโหเด็ก ๆ แล้วเลิกแจกเมื่อไหร่ ผมยินดี
รับผิดชอบไอศกรีมที่เหลือเอง...อิอิ

-----๐๐๐-----

< Prev		Next >