ดังตฤณวิสัชนา Dungtrin's Answer

จิตที่ให้อภัยผู้อื่นได้ง่ายได้มาอย่างไร

ถาม - คนที่โดนทำร้ายไม่ว่าจะรุนแรงขนาดไหน อย่างมากแค่โกรธ แค่โมโห
แต่ไม่เคยเกลียดใคร อยากทราบว่าจิตแบบนี้ได้มาอย่างไรคะ

ถ้ามีความตั้งมั่น
คือเวลาพระพุทธเจ้าท่านอธิบายเส้นทางหรือว่านิสัยของคน
อย่างบอกว่าคนที่ถือว่าได้ที่พึ่งให้ตัวเองแล้ว
ท่านจะนิยามจากการที่ทำทาน แล้วก็รักษาศีล
ตลอดจนมีศรัทธาในทางที่ถูกนะครับ ในแบบที่ตั้งมั่น
คือคนส่วนใหญ่จะเข้าใจกันในแง่ที่ว่า เออ ทำบุญมากๆ
ทำบุญยังไง? ก็คงให้อะไรใครเยอะๆ มั้ง
แต่จริงๆ แล้วระดับของบุญนี่นะ
การรักษาศีลมันยิ่งกว่า มันเหนือกว่า
แล้วการทำบุญของแต่ละคนก็ไม่สม่ำเสมอเหมือนกัน ไม่เท่ากัน
บางคนช่วงต้นชีวิตทำบุญเยอะเลย
แต่กลางชีวิตมา เริ่มเข้าไปปะปนกับผู้คนที่ชวนให้ดิ่งลงเหว
ก็อาจจะเปลี่ยนแปลงนิสัย
จากเคยมีน้ำใจมากก็อาจจะเป็นคนมีจิตใจเรียกว่าขี้เหนียว
หรือว่าอาจจะไปฉกฉวย หาโอกาส หาผลประโยชน์จากคนอื่นเลยด้วยซ้ำ
หรือว่าจากที่เคยรักษาศีล กลัวมากๆ แม้กระทั่งยุงก็ไม่กล้าตบ
แต่กลางชีวิตอาจจะถึงขั้นที่ว่าสั่งฆ่าคนได้ อย่างนี้ก็มีนะ

เพราะฉะนั้นพระพุทธเจ้าเลยตรัสว่า
ผู้ที่ได้ที่พึ่งจริงๆ ให้กับตัวเอง
หมายถึงผู้ที่มีทาน ศีล แล้วก็ศรัทธา ที่ตั้งมั่นแล้ว
ทั้งชีวิตนี่นะ พิสูจน์กันได้ด้วยตรงที่ว่า
ต่อให้คบใคร เจอเรื่องยั่วยุแค่ไหน
ก็จะไม่หวั่นไหว ไม่คลอนแคลนจากความตั้งใจที่มั่นคง
แล้วความตั้งใจที่มั่นคงก็มักได้มาจากแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต
จะเป็นเพราะว่าพบพระพุทธเจ้า
หรือว่ามีพ่อแม่ที่ดีที่ประเสริฐยังไงก็แล้วแต่
เอาเป็นว่าถ้าหากใครสามารถที่จะมีน้ำใจ มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ได้ตลอดชีวิต
สามารถรักษาศีลได้ตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเจอเรื่องยั่วยุขนาดไหน
แล้วก็มีศรัทธาที่จะดำเนินรอยตามพระบาทของศาสดานะครับ
แบบนี้เรียกว่าเป็นผู้มีที่พึ่งที่แน่นอนให้ตัวเอง

ผลเป็นอย่างไร
ผลคือว่าถ้าเกิดชาติไหนนะ เกิดชาติถัดๆ มา
จะเกิดในตระกูลที่สูง เกิดในตระกูลที่ คือไม่ใช่ร่ำรวยล้นฟ้านะ ตระกูลสูงนี่
ตระกูลที่ร่ำรวยล้นฟ้าต่างหากที่บางทีไม่ค่อยจะมีน้ำใจกัน ไม่ค่อยจะมีศีลกัน
แต่ตระกูลสูงนี่ โดยนิยามก็หมายถึงผู้มีใจสูงจริงๆ
มีความตั้งมั่นอยู่กับความมีใจสูง คือมีน้ำใจคิดสละให้คนอื่น
แล้วน้ำใจคิดสละนี่มันเป็นไปในทางเดียวกันกับการให้อภัยเป็นทาน
ไม่อยากจะถือสาหาความ ไม่อยากจะเกลียดใครตอบ
ไม่อยากที่จะทำผิดคิดร้าย ไม่อยากที่จะละเมิดศีลข้อไหนๆ
อันนี้ก็เป็นผลมาจากการที่ได้สั่งสมบุญไว้ดีแล้ว
บุญในที่นี้ก็ได้แก่ ทาน ศีล และศรัทธา มีความตั้งมั่นดีแล้ว
เกิดชาติใหม่ก็จะยังมีความมั่นคงอยู่
แล้วถ้าหากว่าต่อยอด ทำให้เกิดการพัฒนายิ่งๆ ขึ้นไป
ทั้งในแง่ของน้ำใจ ทั้งในแง่ของความสะอาดทางใจ
แล้วก็เรื่องของการเจริญสตินี่นะ
มันก็จะพัฒนาจากฐานที่ตั้งมั่นอยู่แล้วเดิม
ให้ต่อยอดสูงขึ้นไปอีก จนตราบเท่าเข้าถึงนิพพาน

อันนี้ก็เป็นเหตุเป็นผลนะครับ
ว่าทำไมใจของคนบางคน ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่ต้องมีใครเสี้ยมสอน
ก็สามารถที่จะไม่ถือโกรธ
หรือโกรธนะ โกรธมี โกรธเป็นวูบๆ วาบๆ
เหมือนไฟลุกโพลงขึ้นมา แล้วก็มอดดับหายไป
ตั้งใจว่า นี่ ไม่ต้องมาญาติดีกันอีกแล้ว
แต่พอเขามาพูดดีหน่อย ใจอ่อน แล้วก็ให้อภัยเขาได้
อย่างนี้แหละก็ถือว่าเป็นร่องรอย เป็นหลักฐานของจิต
ที่สั่งสมในเรื่องของอภัยทานมา โดยมีความตั้งมั่นแล้วนะครับ

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ