ถ้าเราทุกคนพิจารณาถึงความจริงของชีวิตให้ดี
ชีวิตของมนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลาย
มีความเกิดขึ้นมาแล้ว
ไม่มีใครล่วงพ้นความแก่ ความเจ็บ และความตาย
หรือความแตกสลายไปได้

เพราะฉะนั้น จิตของคนเรา มีความยึดมั่นถือมั่น
ในร่างกายของตัวเรา ว่าเป็นตัวตนของเรา
จึงมีความยึดมั่นถือมั่น ในร่างกายบุคคลอื่น ว่าเป็นสิ่งสวยงาม
จึงมีความยึดมั่นถือมั่น ในวัตถุธาตุทั้งหลาย ว่าเป็นของของตน
ความโลภ ความโกรธ ความหลง จึงเกิดขึ้น

สิ่งที่เราเคยชินอยู่ภายในจิตใจของเรานั้น
เมื่อร่างกายแปรเปลี่ยนไป
มีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน จิตใจเราก็เป็นทุกข์
เมื่อร่างกายแปรเปลี่ยนไปสู่วัยชรา จิตใจก็เป็นทุกข์
เมื่อร่างกายนี้จะแตกสลาย จิตใจของเรานี้ก็เป็นทุกข์

เพราะฉะนั้น เราต้องมีสติ มีปัญญา
พิจารณาให้เห็นความจริงว่า...
ร่างกายนี้ ใช่จิตใจของเราหรือเปล่า
หรือ จิตใจนี้ ใช่ร่างกายของเราหรือเปล่า

ถ้าร่างกายนี้เป็นร่างกายของเรา จิตใจของเราต้องบังคับบัญชาให้ตั้งมั่นอยู่ได้

เมื่อมีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน ก็ต้องบอกให้หายป่วยได้
เมื่อร่างกายจะแปรเปลี่ยนไป เราก็ต้องบอกให้ตั้งมั่นอยู่ได้
เมื่อร่างกายจะแตกสลาย เราก็ต้องบังคับ ให้ตั้งมั่นอยู่ได้ ไม่ให้แตกสลายลงไป

แต่ความจริงนั้น ร่างกายนี้ ก็แปรเปลี่ยนไป
ตามธรรมชาติของธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ
เมื่อมีสภาวะไม่ปกติ ก็แตกสลายไปในที่สุด

ถ้าเรามีสติ มีปัญญา พิจารณาเห็นความจริงของร่างกาย คือ
พิจารณาเห็นความแตก ก่อนความแตกจะมาถึง
พิจารณาให้เห็นความตาย ก่อนความตายจะมาถึง

จิตใจของเรานั้น จะไม่สะดุ้งกลัวต่อโรคภัยไข้เจ็บ ต่อมรณภัยทั้งหลายเลย...