ดังตฤณวิสัชนา Dungtrin's Answer
สร้างเหตุอย่างไรจึงจะได้พบพระพุทธศาสนาทุกชาติไป
ถาม – จะสร้างทุนเพื่อพบพระพุทธศาสนาทุกชาติอย่างไรคะ
ทุกครั้งที่เราทำบุญกับพุทธศาสนา
คือทุกครั้งที่เราเพิ่มความหนักแน่น เพิ่มสิทธิ เพิ่มโอกาส เพิ่มน้ำหนัก
ให้เราได้อยู่ใต้ร่มโพธิ์ร่มไทรของพุทธศาสนาไปเรื่อยๆ นะครับ
ทีนี้จริงๆ แล้วพุทธศาสนาไม่ได้เกิดขึ้นมาบ่อยๆ นานๆ ที มาที
แล้วก็จะมีช่วงว่างจากศาสนา เราท่องเที่ยวโต๋เต๋ไปโน่นไปนี่ เป๋ไปเข้ารกเข้าพงบ้าง อะไรบ้าง
แต่ทุกครั้งที่พุทธศาสนาอุบัติ ก็จะมีแรงดึงดูดโดยกรรมที่เราเคยทำไว้
ให้ได้มาอยู่ใต้ร่มโพธิ์ร่มไทรของพุทธศาสนาอีก
ทีนี้ถามว่าบุญแบบไหนล่ะ ที่จะผูกเราไว้กับพุทธศาสนา
ส่วนใหญ่ก็มักจะนึกถึงการทำบุญทำทาน การใส่บาตรพระ ซึ่งนั่นก็ใช่นะ
แต่ว่าการใส่บาตรพระ มันเป็นระดับของการให้ทานซึ่งมีอยู่ทุกศาสนา
หรือว่าการศรัทธาว่าครูบาอาจารย์เป็นพระอรหันต์ เป็นดุจเทพเจ้าอะไรต่างๆ
นั่นก็เรียกว่าเป็นบุญในระดับศรัทธา ซึ่งไม่แตกต่างจากศาสนาอื่นๆ
ที่อาจมีตัวตั้งอะไรสักอย่างหนึ่งขึ้นมายึดเหนี่ยวจิตใจ
เหนือกว่ามนุษย์ ประดุจเทพ
ที่นี้ถ้าจะมองว่าศรัทธาเป็นของที่เปลี่ยนง่าย
พระสารีบุตรเคยบอกไว้เลยนะครับว่าศรัทธาของปุถุชน
ท่านไม่สามารถรับประกันได้แม้แต่วันเดียว เหมือนกันทุกชาติทุกภพที่เราเกิดมา
ไม่ว่าเราจะตั้งความศรัทธาในพุทธศาสนาไว้ขนาดไหน
ศรัทธาก็คือสิ่งที่มันเป็นอารมณ์ มันใกล้เคียงกับอารมณ์
มันไม่ได้มีความตั้งมั่น ปักหลักอยู่ได้ตลอดไป
สิ่งที่จะทำให้ใจของเราปักมั่นอยู่กับพุทธศาสนาได้แบบแน่วแน่ คือปัญญา
ซึ่งมันเป็นเหมือนกับเหรียญด้านกลับกับศรัทธานั่นแหละ
คือมันเป็นเหรียญอันเดียวกัน แต่ว่าเป็นคนละด้านกัน
ถ้าหากว่าเรามีศรัทธาแบบพุทธจริง ต้องมีปัญญาประกอบด้วย
แล้วบุญที่เกี่ยวกับปัญญา
ไม่ใช่บุญที่เราบอกว่าฉันทำตู้พระไตรปิฎกถวายวัดแล้ว นี่ฉันทำปัญญาแล้ว
ไม่ใช่นะ อันนั้นคือการให้ธรรมทาน มันมีส่วนเสริมให้เราเกิดใหม่ได้ปัญญาชั้นสูงจริง
แต่ว่าปัญญาในแบบที่จะผูกอยู่กับพุทธศาสนา
คือปัญญาในแบบที่มีความเข้าใจว่าสัมมาทิฏฐิคืออะไร
ถ้าเรามาถึงจุดที่ทำบุญขนาดได้สัมมาทิฏฐิ
ตรงนี้เป็นบุญในพุทธศาสนาอย่างแท้จริง
สัมมาทิฏฐิคืออะไร คือความเข้าใจ ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าพุทธศาสนามีขึ้นมา
เพื่อให้เราเห็นว่าอะไรเป็นทุกข์ สิ่งที่เป็นทุกข์ก็คือการเกิด แก่ เจ็บ ตาย
คือกายใจนี้ สภาพกายใจนี้เป็นห่วงโซ่หนึ่งของการเกิดแก่เจ็บตาย
แล้วถ้าหากว่าเราสามารถตัดโซ่ข้อนี้ทิ้งได้
ปฏิกิริยาลูกโซ่ที่มันยืดยาวเป็นอนันตชาติ มันก็จะพลอยขาดสะบั้นไปด้วย
ตัวนี้คือสัมมาทิฏฐิ ที่พุทธศาสนาสอนนี้ก็คือว่า
ถ้าเราเห็นกายใจนี้โดยความเป็นรูปนาม ที่มีแต่ทุกข์เกิดขึ้น มีแต่ทุกข์ที่มันหายไป
แล้วน้อมเอาสัมมาทิฏฐินี้มาทำให้เกิดสติอยู่กับภาวะที่เป็นปัจจุบันนี้เลย
ทีละนิดทีละหน่อยก็ยังดีนะ เห็นว่าที่นั่งอยู่นี่ไม่ใช่มีตัวเรานั่ง
มีแต่กายนั่งอยู่ มีแต่ท่านั่ง มันนั่งอยู่
ที่ใจเรามันล่องลอยไปนี่เรียกว่าเป็นจิตฟุ้งซ่าน
ใจเรามีความสงบ มีความตั้งมั่น นี่เรียกว่าจิตเป็นสมาธิ มันต่างไปเรื่อยๆ
ค่อยๆ เห็นไปทีละนิดละหน่อยไม่มีอะไรเที่ยงสักอย่าง ไม่มีอะไรเป็นตัวเป็นตนสักอย่าง
ตัวนี้แหละที่มันจะทำให้ เขาเรียกว่าเกิดเชื้อแห่งความเป็นพุทธที่แท้จริงขึ้นมา
บนเส้นทางกรรมของเรา
หมายความว่าถ้าเรายังไม่หลุดพ้นในชาตินี้
เส้นทางกรรมของเราก็จะพาเราเข้าสู่ลู่เข้าสู่ทางที่ถูกที่ชอบแบบพุทธได้อีก
ถึงแม้ว่าไม่มีพุทธศาสนาปรากฏขึ้นมา
แล้วเราจะต้องโต๋เต๋ไปอยู่ในภพภูมิอะไรที่ไม่มีพระพุทธเจ้ามาชี้นำ
เราก็จะไปมีครูบาอาจารย์ที่อย่างน้อยสอนเป็นเหตุเป็นผล
อย่างน้อยสอนให้เชื่อว่าที่ทำๆ ไปนี่ไม่ใช่ไร้ผล เดี๋ยวมันก็ต้องย้อนกลับมาสู่ตัวตนเราอีก
แบบนี้มันก็จะต่อยอด รักษาเราให้อยู่ในเส้นทางของภพชาติ
ที่จะถูกตะล่อมมาพบพุทธศาสนาต่อไปนะครับ
แล้วเวลาที่ในชาตินี้เรามีโอกาสแล้ว แล้วก็มีสติแล้ว
มีสภาพอุปกรณ์คือกายใจนี้ พร้อมแล้วนี่นะ
แล้วเราไม่ปล่อยให้เสียโอกาสไปเฉยๆ มันทำให้สติเจริญขึ้น
รู้กายรู้ใจมากเข้าๆ ทีละนิดทีละหน่อย เหมือนหยอดกระปุก
นี่ก็นับว่าสะสมบุญในแบบที่จะทำให้มีความเที่ยง
ที่จะได้พบพระพุทธศาสนาอีกเรื่อยๆ นะ
บอกว่าทุกชาติเป็นไปไม่ได้นะ
เพราะพุทธศาสนาไม่ได้มีมาบ่อยๆนะ อันนี้เรื่องจริงเลยนะครับ
คืออย่างหนึ่งกัปหนึ่งกัลป์มีพุทธศาสนาบางทีแค่หนึ่งครั้ง
บางกัปบางกัลป์มีพุทธศาสนาแค่สอง บางกัปบางกัลป์มีแค่ห้าอะไรแบบนี้
อันนี้ก็คือถามว่าหนึ่งกัปหนึ่งกัลป์นานแค่ไหน ก็นานขนาดที่ว่าเราเกิดตาย
ถ้าสมมติว่าเกิดตายเป็นมนุษย์อย่างเดียว เอากองกระดูกของเราไปกองรวมกันได้เท่าภูเขา
พูดง่ายๆ ว่าเป็นล้านชาติ หนึ่งกัปหนึ่งกัลป์นี่นะครับ
แล้วเป็นล้านชาติ พุทธศาสนาอุบัติได้แค่ไม่เกินห้าครั้ง
คุณก็ลองคิดดูละกันเปอร์เซ็นต์เท่าไหร่ โอกาสที่จะเจอพุทธศาสนามันยากขนาดไหน
แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ
| < Prev | Next > |
|---|
