ดังตฤณวิสัชนา Dungtrin's Answer

ฟุ้งกังวล ทำงานจนไม่มีเวลาไปภาวนา

ถาม : ช่วงนี้มันฟุ้ง กับมีความกังวลอยู่ตลอดเวลาค่ะ

เราก็ดูก็แล้วกันว่ามันฟุ้งน้อยลงนะ
คือถ้าไปคิด จิตไปจับอยู่ว่าช่วงนี้มันฟุ้ง คุณยังไม่ไปไหนเลยนะ
คุณจะรู้สึกแต่ว่า เอ้ย มันฟุ้งน่ะ ใช่มั้ย มันจะคิดอยู่แค่นั้น
แต่ถ้าลองเปรียบเทียบดู ถ้าเมื่อปีที่แล้วนี่ อย่างนี้
เปรียบเทียบดูแล้วอันไหนมันฟุ้งมากกว่ากัน
แล้วเราบอกได้ว่า เอ้อ อันนี้มันน้อยลงเยอะ
เพราะแต่ก่อนนี่ ถ้าคิดฟุ้งแล้วมันรู้สึกหนักๆ
แต่ตอนนี้ถึงฟุ้งไปมันก็ไม่หนักเท่าแต่ก่อน อย่างนี้

ถ้ามีข้อเปรียบเทียบแบบนี้นะ ใจคุณจะได้เห็นความต่าง ไปอยู่กับความต่าง
ไม่ใช่ไปเอาแต่คิดว่าช่วงนี้มันฟุ้ง ช่วงนี้มันแย่ เข้าใจมั้ย
เข้าใจพ้อยท์ใช่มั้ย คือถ้าเมื่อไหร่คุณมีมุมมองที่เป็นลบ
แม้แต่การภาวนา แม้แต่การพยายามที่จะเจริญสติ คุณก็จะจอดน่ะ
จอดนิ่งอยู่กับที่ด้วยความคิดของคุณเองที่มันเป็นลบ

แต่ถ้าความคิดของคุณถูกทำให้เป็นบวกซะ
แล้วเห็นว่า เอ้อ ไอ้นี้มันก็ดีขึ้นมากว่าเดิมตั้งเยอะ
แต่ก่อนนี่เศร้าแล้วเศร้าเลย จมเลย
แต่ตอนนี้ เศร้าแล้วมันก็ยังมียั้งๆบ้าง
มันยังสามารถที่จะถอนออกมาได้ด้วยการฟังธรรมะบ้าง
อ่านธรรมะบ้าง หรือด้วยการคิดอะไรไปเพลินๆ
หรือสวดมนต์หรืออะไรก็แล้วแต่ มันมีข้อเปรียบเทียบ

พอมีข้อเปรียบเทียบที่เป็นบวก มุมมองของคุณจะเป็นบวกอยู่ตลอดเวลา
แม้กระทั่งในวันที่คุณรู้สึกว่าฟุ้งซ่านที่สุด เศร้าที่สุด แย่ที่สุด
แต่มันก็ไม่แย่เหมือนแต่ก่อน มันเปรียบเทียบได้นะ



ถาม : ในระหว่างวันที่เราทำงานเยอะๆน่ะค่ะ เราจะไม่มีเวลา
เหมือนกับเสียดายโอกาสที่เราจะได้ไปภาวนาน่ะค่ะ

ที่ผ่านมานะ บางทีผมแทบจะไม่ได้แยกตัวปลีกตัวไปภาวนาเลย
คือผมก็สงสัยนะว่า ทำไมคนบ่นกันจังว่าไม่มีเวลาภาวนา
เพราะว่าในความเป็นจริง ผมนั่งทำงานไปแป๊บๆ เดี๋ยวผมก็พัก
แล้วก็มานั่งดูลม ช่วงต้นๆนะ
มานั่งดูลมหายใจ ดูว่าเดี๋ยวมันก็เข้าเดี๋ยวมันก็ออก
ผมนั่งทำอยู่สิบนาทีก็ไม่เห็นใครมาว่าเลย

มันอยู่ที่การเพาะปลูกนิสัย
นิสัยในการภาวนา นิสัยในการเจริญสติ
ถ้าหากว่าคุณเพาะนิสัย ที่มันจะเป็นความเคยชิน
ที่จะอยู่ในแม้กระทั่งความวุ่นวายกลางที่ทำงาน

คุณเพาะนิสัยวันละนิดวันละหน่อย มันเหมือนหยอดกระปุก
ในที่สุดมันเกิดความเคยชิน
ตัวความเคยชินกับนิสัยในการภาวนาที่ถูกต้องที่ดีพอนั่นแหละ
มันจะทำให้คุณสามารถภาวนาได้ทั้งชีวิตโดยไม่มีข้ออ้างนะ

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ