จากใจ บ.ก.ใกล้ตัว Lite Talk
ฉบับที่ ๒๕๕ โรคช่างสงสารตัวเอง
เปรตมีบาป
คือพวกที่มีบาป
ต้องชดใช้ในสภาพเปรตกันเห็นๆ
แต่อีกประเภทหนึ่ง เป็นเปรตมีบุญ
คือพวกที่มีบุญอยู่ไม่น้อย แต่พลาดท่า
ตายดับในสภาพที่จิตเศร้าหมอง
เหมือนอย่างพวกเวมานิกเปรต
ที่มีสภาพร่างและวิมานงดงามเหมือนเทวดา
แต่ก็ต้องเผชิญกับสภาพน่าสังเวช
ต้องเป็นทุกข์ ต้องเดือดร้อนเป็นคราวๆ
เปรตมีบุญเกิดขึ้นได้อย่างไร?
ทำไมมีบุญแล้วไม่ไปเป็นเทวดา?
คำตอบเป็นเรื่องใกล้ตัว
และเห็นง่ายกว่าที่คิด
เช่นที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า
ถ้าก่อนตายจิตเศร้าหมอง
ทุคติเป็นอันหวังได้
(คือกำเนิดอย่างใดอย่างหนึ่ง
ระหว่างนรก เดรัจฉาน เปรต)
ก็แล้วใครบ้างเล่า ที่จิตเศร้าหมองได้?
หลายคนทำบุญไว้มาก
แต่เป็นการทำบุญทางกายภายนอก
เช่น ใส่บาตร ฟังธรรม ให้ทานคนยาก
แต่ลืมปิดกั้นบาปทางวาจาและทางใจกัน
ปล่อยปาก ปล่อยใจ
ปล่อยความคิดให้เข้าอุโมงค์หลุมดำ
ย้ำคิดย้ำวนอยู่กับเรื่องไม่ดีไม่งาม
ประเภทตัวเองวาสนาน้อย
คนอื่นไม่ดีกับตนอย่างนั้นอย่างนี้
โลกนี้ไม่มีใครดี มีแต่คนเลวล้วนๆ ฯลฯ
เมื่อคิดลบตลอดศก
จิตใจก็ย่ำแย่ ยู่ยี่ ยับเยิน
ก่อนตายก็ต้องตกอยู่ในสภาพเศร้าหมอง
พร้อมจะไปสู่ทุคติภูมิกันเป็นธรรมดา
ในระหว่างมีชีวิต
จิตเศร้าหมองแบบไหน ถึงน่าเป็นห่วงว่า
จะต้องเศร้าหมองแน่ๆก่อนตาย?
ถ้าแค่แอบคิดไม่ดีอยู่เงียบๆ
มีช่วงเวลาเข้าสู่หลุมดำแป๊บๆ
ไม่นานก็ออกมาจากหลุมได้
หรือกระทั่งเข้าหลุมขาวบ้างเป็นคราวๆ
แบบนี้เรียกว่าเศร้าหมองอ่อนๆ
ถ้าตายกะทันหันก็มีสิทธิ์ไปดีได้อยู่
สุดแท้แต่แรงดันของบุญ
ที่อยู่ในรูปของความเบิกบาน
ผ่องแผ้ว โสมนัส
ยิ่งชัดเจนกว่าความเศร้าหมองมากขึ้นเท่าใด
ก็ยิ่งมีสิทธิ์ไปดี ไม่ต้องไปร้ายมากขึ้นเท่านั้น
แต่ถ้าสะสมอาการคร่ำครวญ
ถึงขนาดเหมือนมีเสียงกรีดร้องอยู่ในหัวตลอด
สงสารตัวเอง น้อยใจโลก
ปากกับใจตรงกัน
คือ อยากด่าโลกทั้งวันทั้งคืน
ไม่ฝึกจิตฝึกใจบ้างเลย
ประเภทนี้ยิ่งอายุมากจะยิ่งเลอะเลือน
เพ้อเจ้ออยู่คนเดียวได้เป็นวรรคเป็นเวร
เพราะจิตพอกพูนสภาพอกุศลไว้มาก
เกินกว่ากุศลธรรมใดๆจะเข้ามาแย่งพื้นที่ไหว
ประเภทนี้แหละที่จะเข้าข่าย
จิตเศร้าหมองก่อนตาย
เมื่อใดมีเสียงกรีดร้องคร่ำครวญ
รำพึงรำพันอยู่ในหัว
ให้เตือนตัวเองง่ายๆ
ถามตัวเองง่ายๆ
นี่เสียงคนหรือเสียงอะไร?
กายยังเป็นมนุษย์ แต่ใจเป็นอะไรไปแล้ว?
ถ้ากายต้องแตกดับลงเดี๋ยวนี้
จะเหลือแต่สภาพใจที่เหมาะกับภพภูมิแบบไหน
ระหว่างเทพ มนุษย์ หรือเปรต?
สำรวจบ่อยๆ ถามตัวเองบ่อยๆ
จะช่วยให้หายจาก
โรคช่างสงสารตัวเองได้ดีนักแล
เพราะจะเริ่มรู้ระแคะระคายแล้วว่า
ความน่าสงสารที่แท้จริง
จะเกิดขึ้นหลังตาย
ไม่ใช่ขณะยังมีชีวิต
ที่คิดทำอะไรให้ดีขึ้นได้!
ดังตฤณ
มีนาคม ๖๒
พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมเกี่ยวกับธรรม ๗ ประการ
อันทำให้พระภิกษุเป็นผู้ควรของคำนับ ควรของต้อนรับ ควรแก่ทักษิณา
ควรทำอัญชลี เป็นนาบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งไปกว่า
รายละเอียดติดตามได้ในคอลัมน์"ธรรมะจากพระสูตร"
ตอน "ธัมมัญญสูตร ว่าด้วยผู้รู้จักธรรม"(-/\-)
การอธิษฐานในเรื่องต่างๆ จะเป็นจริงได้ต้องอาศัยปัจจัยใด
และควรหลีกเลี่ยงการอธิษฐานในลักษณะใดบ้าง
หาคำตอบได้ในคอลัมน์ "ดังตฤณวิสัชนา"
ตอน "ทำอย่างไรให้การอธิษฐานต่างๆ นั้นสัมฤทธิ์ผล"
การทำธุรกิจส่วนตัวให้เจริญก้าวหน้าด้วยความสุจริตนั้น
นอกจากจะสร้างความมั่นคงแก่ตนเองและครอบครัวแล้ว
ยังเป็นโอกาสในการตอบแทนสังคมได้ด้วยค่ะ
ดังเรื่องราวในคอลัมน์"โหรา (ไม่) คาใจ"
ตอน "เริ่มต้น (ธุรกิจ) ดีมีชัยไปกว่าครึ่ง"
แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ
| < Prev | Next > |
|---|
