จุดหมายปลายธรรม Destination@Dharmma

เรื่องของเณรป้อง ตอนที่ ๑ เหตุแห่งการบวช

งดงาม
This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it

      ป้องเดินกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านด้วยความดีใจ เพราะว่าวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของภาคเรียนแล้ว ในวันพรุ่งนี้ก็จะเข้าสู่ช่วงปิดภาคเรียน ก่อนที่เขาจะเลื่อนชั้นจากมัธยมศึกษาปีที่ ๒ เป็นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ซึ่งเขาวางแผนว่าจะใช้เวลาช่วงปิดภาคเรียนนี้ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ๆ ให้เต็มที่ และจะใช้เวลาไปจีบเตยหอม เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในชั้นเรียนของเขา ซึ่งในเวลานี้เขาเริ่มจะสนิทสนมกับเธอมากเป็นพิเศษ

      บ้านของป้องเป็นบ้านสองชั้น แม่ของป้องเปิดร้านขายของในชั้นล่าง และทุกคนในครอบครัวพักอาศัยในชั้นบน ส่วนพ่อของป้องทำงานเป็นช่างปูน ซึ่งบางช่วงก็มีงานชุก แต่บางช่วงก็ไม่มีงานเลย ขึ้นอยู่กับปริมาณงานก่อสร้างในช่วงเวลานั้น เมื่อป้องเดินเข้ามาในบ้าน ก็พบว่าแม่ของเขาได้นั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว โดยแม่ได้ถามเขาว่า “ในช่วงปิดภาคเรียนนี้ ป้องจะไปบวชเณรที่วัดให้แม่ได้ไหม”

      ป้องได้ฟังแล้วรู้สึกตกใจ นิ่งไปสักพักหนึ่ง แล้วถามแม่ว่า “แม่จะให้ผมบวชนานกี่วันครับ”

      แม่ได้ฟังคำถามแล้ว ก็ตอบด้วยความดีใจว่า “บวชสักเดือนหนึ่ง หรือบวชทั้งเดือนครึ่งเลยก็ได้จ้ะ”

      ป้องได้ฟังคำตอบของแม่แล้วก็โวยวายทันทีว่า “โอ๊ย ไม่ไหวหรอกครับ ผมก็ต้องมีเวลาไปเล่นกับเพื่อนคนอื่น ๆ ในช่วงปิดภาคเรียนบ้างสิครับ ให้บวชสัก ๗ วันก็ยังพอไหว นี่ให้บวชเณรตั้งเป็นเดือน ใครจะไปทำได้”

      “เด็กคนอื่น ๆ เขาก็บวชเป็นเดือนได้นะ ป้องบวชให้แม่หน่อยนะ” แม่พูดกับป้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

      ป้องฟังแล้วก็อึ้งไป แต่ยังไม่ทันจะตอบอะไร แม่ก็บอกต่อไปว่า “ช่วงนี้แม่ก็ป่วยเป็นโรคหัวใจด้วย ป้องก็ช่วยบวช เพื่อให้แม่มีความสุขหน่อย ถือว่าแม่ขอร้องนะ”

      ไม่บ่อยนักที่ป้องจะได้ยินแม่บอกว่าแม่ขอร้องเขา แต่เขาเองก็ไม่อยากจะบวชเณรเป็นระยะเวลานานขนาดนั้น เพราะเท่ากับว่าเขาจะไม่ได้ไปเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ และไม่ได้ใช้เวลาไปจีบเตยหอม ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนคนอื่นมาจีบเตยหอมไปเป็นแฟนเสียก่อนหรือไม่

      หลังจากที่นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง ป้องก็บอกแม่ว่า “เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ผมจะบวชเณรให้แม่ ๑ เดือน แต่มีเงื่อนไขว่าพอบวชเสร็จแล้ว คุณแม่ต้องซื้อโทรศัพท์มือถือให้ผมนะ”

      แม่ได้ฟังแล้วก็ถามด้วยความสงสัยว่า “แล้วโทรศัพท์มือถือที่ป้องอยากได้นี้ราคาเท่าไร”

      ป้องบอกแม่ว่า “เครื่องหนึ่งก็ราคาประมาณสี่พันหรือห้าพันบาทครับ ไม่ได้แพงมากหรอกครับ”

      แม่ได้ยินแล้วก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วบอกป้องว่า “แม่ไม่ได้มีเงินเก็บมากมายถึงสี่พันหรือห้าพันบาทหรอกนะป้อง พอแม่จะเก็บเงินได้สักหน่อย เดี๋ยวพ่อเขาก็แอบเอาไปกินเหล้าแล้ว”

      “แม่ก็เก็บเงินในช่วงที่ผมไปบวช แล้วก็อย่าให้พ่อเอาเงินไปกินเหล้าสิครับ” ป้องบอกแม่ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่พอใจ

      แม่ได้ฟังดังนั้นแล้วก็ทำสีหน้าหนักใจ แต่ก็บอกกับป้องว่า “แม่จะพยายามเก็บเงินซื้อโทรศัพท์มือถือให้ป้องก็แล้วกันนะ แต่เรื่องนี้ก็คงต้องใช้เวลา ป้องก็บวชเณรให้แม่ก่อนแล้วกันนะ”

      ป้องตอบว่า “ก็ได้ครับ ถ้าผมจะได้โทรศัพท์มือถือล่ะก็ ค่อยคุ้มหน่อย บวชเณร ๑ เดือน น่าจะพอไหว”

       ในระหว่างที่ป้องกำลังคุยกับแม่นี้เอง พ่อของป้องก็ได้เดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางมึนเมา พร้อมกับโวยวายกับแม่ของป้องว่า “เฮ้ย นี่เอ็งจะเอาเงินเยอะแยะไปซื้อโทรศัพท์อะไรฟุ่มเฟือย เอ็งเก็บเงินไว้ใช้ซื้อกับข้าวดีกว่า”

       ป้องได้ฟังพ่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว ก็เริ่มหน้าแดงด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับบอกพ่อด้วยเสียงดังว่า “ทีพ่อเอาเงินแม่ไปกินเหล้าล่ะ พ่อให้แม่เก็บเงินไว้ใช้ซื้อกับข้าวไม่ดีกว่าหรือไง”

       พ่อได้ฟังป้องกล่าวเช่นนั้นแล้ว ก็ยกมือขึ้นชี้หน้าป้อง พร้อมกับบอกว่า “เฮ้ย เอ็งนี่เป็นลูก ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของพ่อแม่เลย เอาไว้เอ็งทำมาหากินได้เองก่อน แล้วจะไปเอาเงินที่เอ็งหาได้ไปทำอะไร มันก็เรื่องของเอ็ง แต่นี่มันเป็นเงินที่พ่อแม่หามา จะใช้ทำอะไร มันก็เรื่องของพ่อแม่” พร้อมกันนั้นเอง พ่อของป้องก็เริ่มเดินเข้าหาป้องด้วยท่าทางจะเริ่มลงมือตีป้องด้วยความโมโห

       แม่ของป้องเห็นดังนั้นแล้วจึงรีบเข้ามาขวางตรงกลาง พร้อมกับบอกว่า “เอาน่าพ่อ ป้องเขาอุตส่าห์ตกลงจะบวชเณรให้แม่ ๑ เดือนแล้ว พ่อควรจะดีใจและอนุโมทนากับป้องเขาด้วยสิ อย่าไปโกรธอะไรป้องเลย”

       ป้องเห็นท่าชักจะไม่ค่อยดี จึงรีบหนีขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านด้วยความไม่พอใจ

       พ่อของป้องตะโกนไล่หลังป้องไปว่า “ทำตัวให้ดีหน่อยนะ ข้าอุตส่าห์เลี้ยงเอ็งมา ไม่ใช่ง่าย ๆ นะ”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

     เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ของป้องตื่นมาใส่บาตรแต่เช้าเหมือนที่ได้ปฏิบัติเป็นประจำทุกวัน แต่วันนี้แม่ของป้องได้ปลุกให้ป้องตื่นขึ้นมาใส่บาตรด้วย ป้องบอกกับแม่อย่างงัวเงียว่า “ทำไมผมต้องตื่นมาใส่บาตรด้วยล่ะครับ แม่ใส่บาตรก็เท่ากับผมใส่บาตรแล้วไม่ใช่หรือครับ แม่ก็ใส่บาตรไปเถอะครับ ผมขอนอนต่อนะ ยังง่วงอยู่เลย”

      “มันจะเท่ากันได้ยังไงระหว่างแม่ใส่บาตรกับป้องใส่บาตรเอง ป้องรีบลุกขึ้นมาใส่บาตรกับแม่ก่อนเถอะ แม่จะได้ขอหลวงตาเพื่อให้ป้องไปบวชเณรที่วัดหลวงตาไงล่ะ”

      หลังจากที่พยายามทนต่อการปลุกของแม่ได้สักพักใหญ่ ป้องก็ยอมลุกขึ้นมารอใส่บาตรกับแม่ ซึ่งในระหว่างที่ยืนรอกับแม่ที่หน้าบ้านนั้น ป้องได้ถามแม่ว่า “แม่จะให้ผมไปบวชเณรที่วัดหลวงตาในหมู่บ้านหรือครับ”

      แม่ตอบว่า “ใช่แล้วจ้ะ หลวงตาท่านเดินบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านเราเป็นประจำไงล่ะ ในสมัยก่อน ป้องก็เคยตื่นมาใส่บาตรหลวงตากับแม่บ่อย ๆ จำได้ไหม”

      “นั่นสมัยเด็กหลายปีแล้ว ผมจำไม่ค่อยได้แล้วล่ะครับ แต่วัดของหลวงตาในหมู่บ้านมีพระแค่ไม่กี่รูปเองไม่ใช่หรือครับ ทำไมแม่ไม่ให้ผมไปบวชที่วัดในอำเภอล่ะครับ ผมเห็นเด็กคนอื่น ๆ ไปบวชเณรกันเยอะ จะได้เป็นเพื่อนกัน” ป้องถามแม่

      แม่ตอบว่า “ป้องบวชเณรที่วัดหลวงตาในหมู่บ้านนี้แหละดีแล้ว จะได้อยู่ใกล้ ๆ บ้าน ถ้าไปอยู่ในอำเภอ แม่ก็เดินทางลำบาก และที่สำคัญนะ หลวงตาท่านเป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ท่านน่าจะสอนอะไรดี ๆ ให้ป้องได้มาก ฉะนั้นแล้ว ป้องบวชที่วัดในหมู่บ้านก็ดีแล้ว ไม่ต้องไปไกลถึงวัดในอำเภอหรอกจ้ะ”

      หลังจากนั้นไม่นาน ป้องก็เห็นพระภิกษุ ๒ รูปเดินมาแต่ไกล โดยพระภิกษุรูปที่เดินนำหน้ามานั้นก็คือหลวงตาที่แม่ของป้องได้กล่าวถึงนั่นเอง เมื่อหลวงตาได้เดินมาถึงตรงหน้าแม่และป้องแล้ว แม่และป้องได้ยกมือขึ้นไหว้ แล้วหลวงตาก็ได้กล่าวกับแม่ของป้องว่า “ไม่ได้เห็นลูกของโยมมาหลายปีแล้ว โตขึ้นเยอะเลยนะนี่ คนนี้ใช่ไหมที่โยมจะให้บวชเณร”

      แม่ของป้องยกมือไหว้พร้อมกับตอบว่า “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ชื่อป้องค่ะ เป็นลูกคนเดียวของดิฉันค่ะ”

      หลวงตาบอกว่า “ดีแล้วล่ะ อนุโมทนาด้วยนะ”

      “แล้วโยมจะต้องจัดเตรียมอะไรบ้างคะ” แม่ของป้องถาม

      หลวงตาตอบว่า “เตรียมแค่เพียงอัฐบริขารสำหรับเณรเท่านั้นแหละ เช่น ผ้าจีวร สบง สังฆาฏิ บาตร เป็นต้น ถ้าโยมไม่สะดวกจัดหาแล้ว จะใช้ของที่วัดก็ได้นะ เพราะมีของเดิมของเณรสมัยเมื่อปีก่อน ๆ อยู่ โยมจะได้ไม่ต้องลำบากไปเสียค่าใช้จ่ายโดยไม่จำเป็น ส่วนของใช้อื่น ๆ เช่น เสื่อหรือหมอน ก็ใช้ของที่วัดก็ได้”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

      พิธีบวชเณรของป้องได้ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย โดยมีเพียงพ่อกับแม่ของป้อง และญาติสนิทในหมู่บ้านไม่กี่คนเท่านั้นที่มาร่วมพิธีบวช ซึ่งในระหว่างพิธีบวชนั้น แม่ของป้องน้ำตาไหลด้วยความปีติ ส่วนพ่อของป้องนั้นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ โดยหลังจากที่เสร็จพิธีบวชแล้ว พ่อกับแม่ของป้องก็เข้าไปกราบเณรป้อง แล้วแม่ก็ได้กล่าวกับเณรป้องว่า “เณรตั้งใจศึกษาและปฏิบัติกับหลวงตาด้วยนะ”

      ส่วนพ่อของป้องยิ้มหวานแล้วบอกเณรป้องว่า “เณรบวชให้ครบ ๑ เดือนเลยนะ แล้วหากอยากได้อะไรก็ให้บอกโยมพ่อ เดี๋ยวบวชครบ ๑ เดือนแล้ว โยมพ่อจะให้ตามที่ขอ”

      ทั้งเณรป้องและแม่ของป้องต่างก็สงสัยว่า พ่อของป้องมีอาการแปลก ๆ ไม่เหมือนปกติที่เคยเป็นมา แต่ก็ไม่ได้สอบถามอะไรในขณะนั้น

      หลังจากที่พ่อกับแม่ของป้องได้ออกมาจากวัดแล้ว ในระหว่างที่เดินกลับบ้านนั้น แม่ของป้องได้ถามสามีของเธอว่า “ทำไมพ่อถึงได้บอกเณรป้องอย่างนั้นว่า หากเณรบวชครบ ๑ เดือนแล้ว พ่อจะให้อะไรด้วยล่ะ”

      “ไม่มีอะไรหรอกน่า เธออย่ามาวุ่นวายกับเรื่องของฉันนักเลย” พ่อของป้องปฏิเสธด้วยเสียงรำคาญ

      แม่ของป้องหยุดเดินพร้อมกับเอามือดึงแขนสามีเอาไว้ แล้วบอกว่า “พ่อก็รู้ว่า ตอนนี้ฉันเป็นโรคหัวใจอยู่ พ่ออย่าทำให้ฉันต้องกังวลใจโดยไม่จำเป็นได้ไหม ถ้ามีเรื่องอะไร พ่อก็บอกฉันเถอะ ฉันจะได้ไม่ต้องเครียดเพราะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่”

      พ่อของป้องได้ฟังแล้วก็ถอนหายใจ และเล่าว่า “เธอจำสมศักดิ์ที่เป็นเพื่อนในวงเหล้าของฉันได้ไหม เมื่อปีก่อน ลูกชายของเขาก็ไปบวชเณรเหมือนกัน ซึ่งตอนแรกก็ว่าจะบวช ๑ เดือน แต่ไป ๆ มา ๆ ลูกชายเขาบวชได้แค่สัปดาห์เดียวก็สึกออกมาแล้ว สมศักดิ์เลยมาท้าพนันกับฉันในวงเหล้าว่า ถ้าป้องลูกชายเราสามารถบวชได้ครบ ๑ เดือนแล้วล่ะก็ เขาจะเลี้ยงเหล้าฉันฟรีเป็นเวลา ๑ ปี”

      แม่ของป้องได้ฟังเรื่องราวนั้นแล้ว จึงถามสามีของเธอว่า “แล้วถ้าป้องบวชไม่ครบ ๑ เดือนล่ะ”

       “อ้าว ฉันก็ซวยน่ะสิ เพราะฉันก็จะต้องเลี้ยงเหล้าสมศักดิ์ฟรีเป็นเวลา ๑ ปี” พ่อของป้องตอบ

      แม่ของป้องได้ฟังแล้วก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย พร้อมกับบอกว่า “แล้วพ่อจะไปพนันกับเขาทำไม เรื่องลูกบวชเป็นเรื่องกุศลแท้ ๆ ไม่ควรนำไปพนัน ซึ่งเป็นเรื่องอกุศลและอบายมุขเลย”

      “เธอไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้หรอกน่า มันเป็นเรื่องระหว่างลูกผู้ชายในวงเหล้า” พ่อของป้องกล่าวตัดบท



(ติดตามตอนต่อไป)

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ