สารส่องใจ Enlightenment

พระที่แท้จริง (ตอนที ๒)

พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อกัณหา สุขกาโม
วัดแพร่ธรรมาราม อ.เด่นชัย จ.แพร่



พระที่แท้จริง (ตอนที ๑) (คลิก)


ทุกท่านทุกคนอย่าถือว่าตัวเองเก่ง อย่าถือว่าตัวเองฉลาดว่าไม่กลัวไฟอยากเล่นกับไฟ
ถ้าเราคิดอย่างนั้นเราทำอย่างนั้น ชื่อว่าเรายังประมาทอยู่
มันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีสำหรับพระใหม่หรือว่าเพื่อน ๆ ผู้ประพฤติปฏิบัติ


พระเรานี่ชอบมีโทรศัพท์มือถือ ชอบโทรศัพท์นะ ชอบพากันเล่นคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊ก
นี่ก็เป็นสาเหตุที่นำความเสื่อมมาสู่กุลบุตรลูกหลานที่บวชมาเพื่อมุ่งมรรคผลนิพพาน
ถ้ามันยังต้องการที่จะมีโทรศัพท์ที่จะมีคอมพิวเตอร์
แสดงว่าจิตใจของเรามันส่งออก มันยังยินดีทางโลก พอใจในทางโลก
จิตใจมันยังมืดอยู่ มันยังบดมันยังบังอยู่ มันบดมันบังมันมืดจนไม่เกรงกลัวต่อบาป
ไม่ละอายต่อบาปที่พระพุทธเจ้าท่านทรงเมตตาสั่งสอน
มันเป็นการเหยียบย่ำ มันเป็นการทำลายมรรคผลทำลายพระนิพพาน
ยังไปอวดดีอวดเก่งว่าไม่เป็นไร ถ้าใช้เป็นก็เป็นประโยชน์ ถ้าเราใช้ไม่เป็นมันก็เป็นโทษ
มันพูดออกมาได้คุยออกมาได้ สำหรับผู้ที่มุ่งหวังมรรคผลนิพพาน อย่าได้กระทำตาม


ให้กระทำตามพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าของเราท่านไม่ได้คิดอย่างนี้ ท่านไม่ได้พูดอย่างนี้
คำพูดที่พูดอย่างนี้เป็นของผู้ที่ตั้งอยู่ในความประมาท
ถ้าใครกำลังคล้อยตาม ใครกำลังปฏิบัติตาม พระที่ทำอย่างนี้ก็ให้รีบหยุด
อย่าไปทำลายอนาคตตัวเอง อย่าไปทำลายอนาคตของกุลบุตรลูกหลาน
ทำลายส่วนดี ๆ ของกุลบุตรที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า
อย่าพากันไปเลี้ยงเสือ เลี้ยงจระเข้ เลี้ยงจงอางไว้ในใจ


บางคนบางท่านที่เป็นพระอายเพื่อนพระด้วยกัน
ไม่ให้พระรู้ไม่ให้พระเห็น เวลาพบกันก็ใช้ระบบสั่นสะเทือนเอา
ถ้ามันถึงอย่างนี้น่ะ แสดงว่ามันมีอะไรไม่ถูกไม่ต้องไม่ควร
เราปกปิดคนอื่นมันปกปิดได้ แต่มันปกปิดตัวเองมันปกปิดไม่ได้
ผู้ที่จะปฏิบัติมุ่งมรรคผลนิพพานพระพุทธเจ้าท่านไม่ให้ประพฤติปฏิบัติอย่างนี้เป็นเด็ดขาด
เราอย่าไปคิดว่าเป็นโลกสมัยใหม่ มันเป็นโลกยุคพัฒนา
เมื่อมันเป็นโลกยุคพัฒนา ธรรมะทำไมไม่พัฒนา ธรรมวินัยต้องพัฒนา ต้องมีความเข้มแข็ง
คนไม่มีความเข้มแข็งปฏิบัติศีลก็ไม่ได้ ปฏิบัติสมาธิก็ไม่ได้
ผู้ปฏิบัติตามรอยของพระพุทธเจ้าต้องเข้มแข็ง ต้องกล้าหาญชาญชัย
ต้องกล้าทิ้งกล้าปล่อยกล้าวาง


อย่าไปกดตัวเองข่มตัวเองว่าตัวเองมีบุญน้อย มีวาสนาน้อย ไม่มีบารมี
คงจะบำเพ็ญบารมีมาแต่ปางก่อนน้อย
ถ้าเราไปคิดอย่างนั้น มันทำให้ตัวเองท้อแท้ถดถอยหมดกำลังใจ
อดีตเป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้วมันจะดีมันจะชั่ว เราก็แก้ไขไม่ได้


ปัจจุบันเป็นสิ่งที่ทำได้ ให้เน้นการประพฤติการปฏิบัติในปัจจุบันให้เต็มที่
กิเลสมันเก่งอวิชชามันเก่ง มันเสี้ยมมันสอนเรา
ถ้าเราไม่จับหลักให้ได้ดี ๆ น่ะ เดินตามพระธรรมพระวินัยอย่างแท้จริง
มันสู้กิเลส สู้อวิชชาไม่ได้น่ะ ใจของเรามันเคยชินกับเรื่องเก่า ๆ
มันชอบจะย้อนกลับไปที่เก่าบ้านเคยกินถิ่นที่อยู่ภพที่พักอาศัย มันอาลัยอาวรณ์


ให้เรารู้จักรู้แจ้งพยายามอย่าไปคิดถึงมัน อย่าไปตรึกถึงมัน
ถ้ามันตรึกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ พระพุทธเจ้าก็ให้เราเห็นโทษเห็นภัย
อย่าไปตรึกไปนึกไปคิดกับมันอีก อย่าไปให้อาหารมัน
ความตรึกความนึกความคิดมันผุดขึ้นมา เราก็อดไม่ได้ปรุงแต่งไปเรื่อย ๆ อย่างนี้
มันก็สร้างปัญหาให้เราไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันจบวันสิ้น


มันโผล่ขึ้นมาเหมือนกับเด็กคนหนึ่งที่มันอยากได้ของน่ะ
มันขอของพ่อแม่ พ่อแม่ไม่ให้มันก็ชักดิ้นชักงอ มันงอกลิ้งแดดิ้นอยู่ตามพื้นน่ะ
พ่อแม่ไม่ฉลาด พ่อแม่ไม่เก่ง พ่อแม่ใจอ่อนก็ให้สิ่งของกับมันตามความต้องการ
จิตใจของเราก็เหมือนกัน มันตรึก มันนึก มันคิด มันโผล่ขึ้นเมื่อไหร่
เราก็ไม่อดไม่ทน เราก็ไปปรุงไปแต่งเสริมเติมต่อ ไม่ให้มีที่จบไม่มีสิ้น
เมื่อเด็กมันได้ตามต้องการน่ะ วันหลังมันก็ทำอย่างนั้นอีก
เมื่อผู้ใหญ่เข้มแข็ง ผู้ใหญ่ไม่ให้ เด็กมันก็ไม่ร้อง เด็กมันก็ไม่นอนกลิ้ง เพราะทำแล้วมันไม่ได้


นักประพฤติปฏิบัติ ต้องมีจิตใจที่หนักแน่นเข้มแข็ง
ไม่ตรึก ไม่นึก ไม่คิดในสิ่งที่เป็นบาปเป็นอกุศล
พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ตอนที่ท่านจะตรัสรู้
ความตรึก ความนึก ความคิดอย่างนี้นะ ข้ารู้จักเจ้าเสียแล้ว
เจ้าจะมาทำบ้านทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป
หมายถึงวัฏสงสารที่มันจะเกิดในจิตในใจของเรา ให้เรารู้มัน ให้เราตัดมัน ให้เราหยุดมัน


ความเอร็ดอร่อย ความยินดีต่าง ๆ นะให้เราหยุดมัน
พระพุทธเจ้าพาเราประพฤติปฏิบัติ พาเราเดินอย่างนี้ พาเราปฏิบัติอย่างนี้ ทางอื่นไม่มี
เน้นที่จิตที่ใจ เน้นที่ตัวเราโดยเฉพาะ ตัดเรื่องภายนอกออกหมด มาเอาเรื่องภายใน


ถ้าเราจะปฏิบัติอย่างนี้ มันจะไม่เครียดจนเกินไปเหรอ
เพราะเราไปจี้มันเกินไป บ้าจี้มันเกิน เคร่งเกินไหม
ปฏิบัติธรรมนะมันไม่มีความเครียดหรอก ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งสงบ ยิ่งใจเย็น ยิ่งไม่ฟุ้งซ่าน
เพราะธรรมะมันเป็นความสงบ เป็นความเย็น ไม่มีทุกข์ไม่เครียด เป็นการปล่อยเป็นการวาง
เปรียบเสมือนเราวิ่งมาจากไหน แล้วเราหยุดวิ่ง
เปรียบเสมือนเราแบกของหนัก เราไม่เคยปล่อยเราไม่เคยวาง นี่เราวางเราก็ไม่หนักนะ


เรามาปล่อย เรามาวาง เรามาสงบ เราเอาใจมาเข้าถึงนิพพาน
เรามาเข้าทางพระนิพพาน มันไม่เครียด มันไม่วุ่นวายเหมือนที่คิดเอา
เรามาหยุดความเครียด เรามาหยุดความวุ่นวาย
เพราะการเกิดทางร่างกายมันตั้งหลายสิบปีมันถึงตาย
แต่การเกิดทางจิตใจวันหนึ่งตั้งหลายหน เกิดแล้วก็ตาย ๆ มันเผาเราตลอด
นักปฏิบัตินะ ถ้าเราเดินตามรอยของพระพุทธเจ้าแล้ว
เราไม่ต้องกลัวเราทุกข์ ไม่ต้องกลัวเรายาก ไม่ต้องกลัวเราลำบาก ไม่ต้องกลัวเราเครียด
เพราะเราทำเพื่อหยุด เราทำเพื่อเย็น เราทำเพื่อปล่อย เราทำเพื่อวาง
เราทำเพื่อไม่มีตัว เราทำเพื่อไม่มีตน เราทำเพื่อไม่เอา เพื่อไม่มี เพื่อไม่เป็น


สิ่งที่มันมีปัญหาเพราะเราเอา เพราะเรามี เพราะเราเป็น
เพราะมันได้ เพราะมันเสีย อวิชชาคือกิเลส มันเลยเผาเรา
ขอให้ทุกท่านทุกคนเข้าใจว่าการปฏิบัติที่ถูกต้องมันจะไม่มีความเครียด
การทำความเพียรทางด้านจิตใจของเรา
พระพุทธเจ้าให้เราประพฤติให้เราปฏิบัติอย่างนี้
เน้นปฏิปทาให้สม่ำเสมอ


สมํ่าเสมอคือไม่ได้เดิน นั่ง นอน อย่างละเท่ากัน ไม่ใช่อย่างนั้น
คือเน้นที่จิตใจนะ ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถไหน
พระพุทธเจ้าท่านให้เรามีพระนิพพานในหัวใจ
อย่าได้มีเรา อย่าได้มีตัว อย่าได้มีตน อย่าได้มีหญิง อย่าได้มีชาย
ให้มีแต่สักแต่ว่ามันเกิดขึ้น มันตั้งอยู่ มันดับไป
บางอันก็ดับเร็ว บางอันก็ดับช้า มันเกิดขึ้นแล้วมันก็ดับไป


เพราะทุกอย่างมันไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนนะ
ให้ใจของเราเป็นหนึ่ง ให้ใจของเราเป็นเอกัคคตารมณ์
ให้ใจของเราเป็นวิมุตติ ให้ใจของเรามันหลุดมันพ้น
ให้ปฏิบัติของเรา ให้มีความเพียรของเราไปเรื่อย ๆ อย่างสม่ำเสมอ ปฏิปทาอย่างนี้นะ
ทำไปทุกๆ วัน จนกว่าเราจะไม่มีเรานะ


การประพฤติการปฏิบัติธรรม ถ้าเราทำไปทุก ๆ วัน มันก็ยิ่งสบาย มันยิ่งหมดปัญหา
ธรรมะมันเป็นเรื่องธรรมดานะ อย่าขี้เกียจ อย่ามีข้ออ้าง
ธรรมเหล่าใดเป็นไปเพื่อความเกียจคร้านมันไม่ใช่คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า
ธรรมะของพระพุทธเจ้าไม่มีเหตุผลที่จะมาห้าม
มันเหนือเหตุเหนือผลที่จะมาอ้าง มันไม่ใช่เรื่องมรรคผลนิพพาน


การประพฤติปฏิบัติมันต้องเหนือเหตุเหนือผลที่เอาออกมาโต้แย้ง
ธรรมเหล่าใดเป็นไปเพื่ออยากใหญ่อยากดัง การกระทำของเราอย่างนี้ก็ไม่ถูกต้อง
ถ้าเรามาอยากใหญ่อยากดัง อยากจะมีชื่อเสียง เพื่อให้เขาสรรเสริญเยินยอ
เพื่ออารมณ์สวรรค์หรือเพื่อการกระทำในสิ่งที่หยาบ ๆ ในสิ่งที่ต่ำทราม
ก็ไม่ใช่คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า มันไม่เป็นความเจริญ
มันเป็นความเสื่อม มันเป็นความเครียดนะ


เพราะว่าเป็นการคอยรับรางวัลจากคนอื่น มันคอยให้คนอื่นแต่งตั้ง
เมื่อเขาว่าดีมันก็พอง เมื่อเขาว่าไม่ดีมันก็ยุบ
พระพุทธเจ้าตรัสว่าเป็นการปฏิบัติไม่ถูกต้อง มุ่งมนุษย์สมบัติ มุ่งสวรรค์สมบัติ
ที่มันมีความเครียด มีได้มีเสีย มีเจริญมีเสื่อม
แต่ถ้าเรามุ่งพระนิพพานเพื่อปล่อย เพื่อวาง มันจะมีความเครียดไปได้อย่างไร
มันไม่มีเหตุไม่มีผลจะทำให้มันเครียด
ยิ่งทำไป ยิ่งสงบ ยิ่งเย็น ยังไม่ตายมันก็ได้รับความสุข


เหมือนพระอรหันต์รูปหนึ่งตั้งแต่ครั้งพุทธกาล ท่านได้บรรลุธรรม ท่านมีความสุข
ท่านเดินไปท่านก็พูดออกมาว่าสุขหนอ ๆ นักประพฤติปฏิบัติมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
จะเอาเงินเอาทองเอาลาภยศสรรเสริญมาตีค่าตีราคากับพระนิพพาน มันเทียบกันไม่ได้น่ะ


เหมือนครูบาอาจารย์ที่ท่านมีหัวใจเป็นพระนิพพาน มันจะไม่ยินดีในเรื่องโลก ๆ
มีโบสถ์ก็ใหญ่ ๆ มีอะไรมันใหญ่ ๆ สวย ๆ งาม ๆ เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องพระศาสนา
มันไม่ใช่เรื่องที่พระพุทธเจ้าท่านทรงเมตตาสร้างบารมี
มาตั้งหลายอสงไขยมาโปรดเรามาสอนเรา
พระพุทธเจ้าท่านไม่ยินดีกับการกระทำของเรา
ที่เราพากันมามีมาเป็นแล้วก็พากันมาหลงนะ
ถ้าท่านพูดท่านคงพูดว่าน่าสลดสังเวชจังเลย ที่พวกนี้พากันมาหลงอยู่นี่
เราอุตส่าห์พร่ำสอนเสียสละแต่พากันมาหันหลังให้พระพุทธเจ้า


มันเป็นเรื่องสลดสังเวชน่าหดหู่
พระพุทธศาสนามันจะเสื่อมจะหมดไป ถ้าเราไม่ทำตามพระพุทธเจ้า
นี่มันต้องหมดไปมันต้องเสื่อมไปจริง ๆ นะ
เพราะพระผู้บวชเก่ามีความเห็นผิด มีการกระทำผิด
พากุลบุตรลูกหลานปฏิบัติไม่ถูกต้อง มาแข่งกันไปในทางที่ไม่ถูก
ไม่ได้แข่งกันในการรักษาศีลในการทำสมาธิ ไม่ได้แข่งกันในการทำความเพียร


ที่มันเสื่อมก็เน้นไปที่ประธานสงฆ์เจ้าอาวาสอุปัชฌายาจารย์นี้สำคัญ
ถ้าครูบาอาจารย์พาประพฤติปฏิบัติเข้มข้นเคร่งครัด
พระเณรมันเกเรอยู่ไม่ได้หรอก มันต้องปฏิบัติ
ประธานสงฆ์ก็ดี เจ้าอาวาสก็ดีหรือผู้บวชมาหลายพรรษาก็ดี
มันต้องเสียสละให้มากกว่านี้นะ เพื่อเป็นตัวอย่าง เพื่อเป็นแบบอย่าง


เพราะการพูดให้ฟัง การเทศน์ให้ฟังหลายร้อยหลายพันครั้ง
ก็ไม่สู้การประพฤติปฏิบัติให้ดู
คนดูมันอยู่ด้วยกันหลายวัน มันก็รู้กันว่าใครเป็นอย่างนู้นใครเป็นอย่างนี้
ไม่ต้องอวดไม่ต้องคุยมันก็รู้


เราอย่าอยากเป็นคนมีบารมี มีลูกศิษย์ลูกหาเดินตามข้างหลังเป็นขบวนนะ
ถ้ามีลูกศิษย์ลูกหาเต็มขบวน แล้วในจิตใจของท่านนั้นเป็นยังไง
มันปราศจากความโลภ ความโกรธ ความหลงรึยัง
ท่านทำไปเพื่อต้องการอะไร
ยังไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน ไม่กี่ปี ลูกศิษย์ลูกหาของท่านก็รู้เองว่าท่านไม่มีอะไร


ท่านเป็นคนเก่งเป็นคนฉลาด พูดได้ดีพูดได้เพราะท่านเป็นคนเรียนมาก เป็นพหูสูต
ท่านน่าจะเอาความรู้เอาความสามารถมาประพฤติปฏิบัติตนตามพระพุทธเจ้าจริง ๆ
เดินตามรอยพระพุทธเจ้าจริง ๆ มันถึงจะมีประโยชน์
มันถึงจะเกิดประโยชน์ยั่งยืนและถาวร


ที่ท่านปฏิบัติงานไปท่านเครียด เพราะใจของท่านมันไม่มีนิพพาน มีแต่โลกธรรม
หัวใจมันมีแต่ความเจ็บความช้ำ มันมีแต่รอยบาดรอยแผล
พระพุทธเจ้าให้ท่านสลัดโลกธรรมออกจากใจ
ก่อนที่พระพุทธเจ้าท่านจะได้ตรัสรู้
นายโสตถิยพราหมณ์ เอาหญ้าแฝก ๘ กำมาถวายพระพุทธเจ้าเพื่อให้นั่งบัลลังก์ขัดสมาธิ
ความหมายก็คือพระพุทธเจ้านั่งทับโลกธรรม ไม่ให้โลกธรรมมามาเหยียบย่ำหัวใจ
สิ่งที่แล้วก็แล้วมา สิ่งที่แล้วไปก็แล้วไป
พระพุทธเจ้าให้เราเอาใหม่ตั้งใจใหม่ อย่าไปทำอย่างเก่านะ


ความเครียด ความเศร้าหมองมันจะได้หายออกจากไป
ไม่กี่เดือน ไม่กี่ปี มันก็หายจากไปได้
พระพุทธเจ้าให้เรากลับใจกลับตัว สิ่งที่ผ่าน ๆ มามันถือเป็นบทเรียน
เป็นประสบการณ์ทำให้เราเห็นทุกข์เห็นภัยเห็นโทษ
ว่าการปฏิบัติของเรามันผิด มันเครียด มันเศร้าหมอง
ทำให้คนมีปัญญากลายเป็นคนไม่มีปัญญา


ถ้าเราไม่เห็นทุกข์ ถ้าเราไม่เจ็บไม่ช้ำ มันก็ไม่จำ
คนเรานะกว่าจะรู้ มันเป็นประสาทไปตั้งหลายครั้ง
บางทีขนาดเป็นประสาทไปตั้งหลายครั้ง มันยังไม่จำมันยังไม่เห็น


พระพุทธเจ้าให้เราทุกท่านทุกคนให้พากันเห็นทุกข์เห็นภัยในวัฏสงสาร
ให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ ให้เห็นความดับทุกข์ ให้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติ
ไม่มีใครช่วยเหลือเราได้ปฏิบัติให้เราได้ นอกจากเราปฏิบัติเอาเอง
เป็นอันว่าเราเป็นผู้มีบุญมีวาสนามีบารมีเป็นคนโชคดี
ที่ได้ปฏิบัติตามรอยบาทขององค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ผู้ให้แสงสว่างให้ความดับทุกข์ดับโศกของมหาชนทั้งหลาย
ท่านเป็นผู้ที่มีเมตตาอย่างไม่มีที่สุดไม่มีประมาณ


หวังว่าท่านทั้งหลายจะได้น้อมนำพระธรรมคำสั่งสอน
ไปเป็นแนวทางปฏิบัติด้วยกันทุกท่านทุกคนเทอญ…

หลวงพ่อกัณหา สุขกาโม
เมตตาให้โอวาท

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


คัดจาก “สมบัติของพ่อ เล่มที่ ๒” พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อกัณหา สุขกาโม

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ