วรรณกรรมนำใจ Lite Literature

อาคม ๓๑

นวนิยายเรื่องนี้ เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง
หากมีชื่อ-สกุล เรื่องราวใดพ้องกับบุคคลจริง ต้องกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

ชลนิล

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)



             ค่อนข้างดึก ห้องผู้ป่วยคุณหญิงอัปสรยังเปิดไฟสีนวล ๆ ไม่มีพยาบาลพิเศษคอยเฝ้า คุณหญิงปรับเตียงเอนนั่งกึ่งนอน รอคอยสามีหลังจากโทรศัพท์บอกให้เขามาหาในคืนนี้

             นัยน์ตาคุณหญิงมีอาการสับสน ครุ่นคิด สมองเต็มไปด้วยเรื่องราวหลากหลาย เหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อกลางวันทำให้คุณหญิงนอนไม่หลับ มีปัญหาคาใจมากมายคลี่คลายไม่ออก

             ท่านธีรนัฐมาถึงห้องคุณหญิงในเวลาดึก เสื้อผ้ายังอยู่ในชุดสูท เพิ่งออกมาจากการประชุมงานสำคัญ สีหน้าอิดโรย เหน็ดเหนื่อย

             “มีอะไรหรือคุณ” ผู้เป็นสามีถาม

             คุณหญิงมองสามีด้วยแววตาแปลกแปร่ง

             “รู้ไหม วันนี้มีเรื่องชวนให้โมโหหลายเรื่อง แต่ฉันกลับไม่โกรธมากเท่าที่คิด”

             “เรื่องอะไร”

            “ฉันเพิ่งรู้ว่าคู่หมั้นของตาภูมิ เคยเป็นแฟนกับ...เด็กนั่น”

             ถึงตอนนี้ คุณหญิงก็ยังไม่คิดนับญาติ หรือเรียกชื่อทีเกื้อตรง ๆ อยู่ดี แต่ท่านธีรนัฐก็คุ้นเคยกับสรรพนามแบบที่ภรรยาใช้เรียกลูกนอกสมรสของตนมานานจนไม่จำเป็นต้องย้อนถามอีก

             “แล้วคุณรู้ได้ยังไง ว่าหนูดีเคยเป็นแฟนกับเกื้อ”

             “เจ้าตัวมันยอมรับเอง...ทั้งผู้ชาย และผู้หญิง!” คุณหญิงบอกเสียงหนักแน่น



             แน่นอน...เหตุผลที่คุณหญิงเรียกสัตตบงกชมาคุยที่ห้องตน ก็เพราะต้องการทราบความสัมพันธ์สองหนุ่มสาวให้ชัดเจน...สัตตบงกชสามารถตอบเลี่ยงได้ว่าไม่มีอะไร เพราะแค่การเอาข้าวกล่องให้กันนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนสนิทคุ้นเคย โดยเฉพาะกับคนที่เธอรู้ว่าเป็นน้องชายคู่หมั้นตนเอง

             สัตตบงกชกลับไม่โกหก เธอตอบตามตรงไม่มีปิดบัง คุณหญิงโกรธในวูบแรก แต่ไม่ได้แสดงท่าทีเกรี้ยวกราดอย่างที่คิดจนตนเองยังแปลกใจ

             อาจเป็นเพราะความชัดเจน ตรงไปตรงมา ไม่เสแสร้งของสัตตบงกช ทำให้เธอรู้สึกกำลังเผชิญหน้ากับคนจริง เธอจึงต้องย้อนถามไปแบบคนจริงเช่นเดียวกันว่า...

            “ตอนนี้เธอยังรักมันอยู่ไหม”

             สัตตบงกชอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอรู้ว่าคำตอบนี้จะตัดสินอนาคตตนเองทันที

             “ค่ะ” หล่อนตอบตรงไปตรงมา “แต่ความรัก...มันไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดของหนูดีในเวลานี้ ตราบใดที่หนูดี ยังมี ‘หน้าที่’ ตรงนี้อยู่ หนูดีขอรับรองด้วยชีวิต ว่าจะไม่ทำเรื่องเสียหายทั้งต่อหน้า และลับหลังคุณหญิงเด็ดขาด!”

             คุณหญิงอึ้งต่อคำตอบที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากหญิงสาวที่ตนเองเคยดูถูกว่า ‘ซื้อได้ด้วยเงิน’ คำพูดชัด วาจาตรงขนาดนี้ ทำให้คุณหญิงตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะยอมรับ หรือขับไล่หญิงสาวคนนี้ดี

             เวลานั้นธีรภูมิก็เดินเข้ามา เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมด จึงเข้ามาอธิบาย บอกความจริงในส่วนที่เขารู้ให้เธอฟัง... คำพูด และความรู้สึกอ่อนโยน เข้าใจของลูกชายที่เธอรัก ช่วยละลายโทสะ ให้คุณหญิงรู้สึกอ่อนลง

             จากนั้นไม่นาน ทีเกื้อก็ตามเข้ามาอย่างที่ธีรภูมิคาดไว้

             ธีรภูมิกับสัตตบงกชหลบอยู่ที่ห้องเล็ก ได้ยินทุกคำพูดของทีเกื้อ

             ...ไม่น่าเชื่อว่า ที่สุดแล้ว ทั้งทีเกื้อ และสัตตบงกชต่างก็มีวาจา จิตใจตรงกัน หนำซ้ำ คำพูด คำสัญญาต่อท้ายก็เกือบจะไม่ผิดเพี้ยน บอกชัดถึงหัวใจสองหนุ่มสาวว่ามีความเด็ดเดี่ยว มั่นคงเพียงไร

             ท่านธีรนัฐรับฟังเรื่องจากภรรยาจนจบก็ถอนใจเบา ๆ

             “รู้อย่างนี้ แล้วคุณจะทำอย่างไร” ท่านถามคุณหญิง

             “เพราะฉันตอบตัวเองไม่ได้น่ะสิ ถึงต้องรอมาปรึกษาคุณไง”

             ท่านธีรนัฐยิ้มละไม นึกไม่ถึง อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบ ๆ ปีอย่างนี้ คุณหญิงเพิ่งจะมีเรื่องมา ‘ปรึกษา’ เขาจริงจังครั้งแรก

             “ถ้าเป็นเมื่อก่อน คุณจะทำอย่างไรล่ะ” ผู้เป็นสามีถาม

            “ฉันก็เฉดหัวมันทิ้งไปน่ะสิ...เอาไว้ทำไม ผู้หญิงแบบนี้ ไม่เหมาะกับลูกภูมิเลยสักนิด”

             “แล้วตอนนี้ ทำไมคุณถึงลังเลใจล่ะ” ท่านถามโดนใจ

             คุณหญิงนิ่งคิด...จริงสิ...ทำไมเธอถึงลังเล?

             อาจเป็นเพราะ เพิ่งผ่านความตายมา...อาจเป็นเพราะได้มีโอกาสเห็นการกระทำต่าง ๆ ของตน ผ่านมุมมองสายตาของ ผู้ดู และอาจเป็นเพราะส่วนลึก เธอรู้ว่าตนเองรอดชีวิตหวุดหวิด เพราะพี่สาวของผู้ชายคนนั้น

             “เมื่อก่อน...ฉันทำเรื่องเลวร้ายไว้เยอะ” คุณหญิงพูดทบทวนความหลัง “ไม่ต้องนับถึงเรื่องเด็กสองคนนั่น...ในเรื่องการทำธุรกิจ ฉันก็ใช้วิชามารสารพัด สัมปทานโพรเจ็กต์ใหญ่เมื่อห้าหกปีก่อน ฉันได้มายังไงคุณก็รู้...และเพราะโพรเจ็กต์นั้น ฉันถึงต้องร่วมลงขัน ทำเรื่องเลวร้ายต่อท่านทรงพลไป มาตอนนี้ ก็ต้องชดใช้กรรมเกือบตาย...”

             หลังจากฟื้นขึ้นมา คุณหญิงซักถามสามี เกี่ยวกับสาเหตุที่ตนเองเจ็บป่วยเจียนตายคราวนี้ ท่านธีรนัฐกับธีรภูมิจึงเล่าเรื่องราวต้นสายปลายเหตุให้ฟังโดยไม่ปิดบัง ทำให้คุณหญิงนึกเสียวสันหลังตนเอง ยิ่งเห็นว่า คนที่ร่วม ‘ลงขัน’ คราวนั้นตายเกือบหมดแล้ว เหลือแค่ ‘ท่าน’ เพียงคนเดียว ส่วนเธอโชคดีขนาดไหนที่รอดชีวิตอย่างไม่น่าเชื่อ

             ชีวิตที่เหลือนี้ คุณหญิงจึงเห็นว่ามีค่าอย่างยิ่ง



             คุณหญิงอัปสรถอนใจอย่างเหน็ดเหนื่อย แววตาคลับคล้ายหญิงชราที่อ่อนล้าต่อความเลวร้ายในโลก

             “ตอนนี้...กับชีวิตที่เหลืออยู่ ฉันรู้สึกว่า...ไม่อยากทำอะไรไม่ดีอีกแล้ว...”

             ในที่สุด คุณหญิงก็ระบายความในใจออกมา เป็นความรู้สึกส่วนลึกที่เธอไม่สามารถบอกใครได้ แม้แต่ลูกชายสุดที่รักของตน

             ท่านรัฐมนตรียิ้มอ่อนโยน เอื้อมมือเกาะกุมมือภรรยาตน

             “ในเมื่อรู้ว่ามันไม่ดี ก็อย่าทำสิ”

             “แต่ฉันอึดอัดใจ โมโหเหมือนโดนหลอก เสียดายเงินสินสอด เงินที่ไปเคลียร์หนี้ไถ่สมบัติให้มันตั้งเยอะแยะ”

             ผู้เป็นสามีหัวเราะเบา ๆ เข้าใจจิตใจภรรยาชัดเจน...นิสัยบางอย่าง ใช่ว่าสามารถเปลี่ยนได้เพียงชั่วข้ามคืน

             “ผมถามหน่อยสิคุณหญิง...คุณจะเสียดายเงินอีกมั้ย ถ้าสามารถทำใจ...ยอมรับเกื้อ กับเอื้อ...เป็นคนในครอบครัวเดียวกับเรา” ท่านธีรนัฐจงใจหลีกเลี่ยง ไม่ใช้คำว่า ‘ลูก’ ให้คุณหญิงแสลงใจ

             คุณหญิงอึ้ง จ้องตาสามีอย่างนึกไม่ถึง

             คำถามนี้...หากเอ่ยเมื่อเดือนที่แล้ว รับรองต้องมีการอาละวาด โวยวายชนิดบ้านแตกแน่ ๆ แต่ท่านธีรนัฐกลับถามในเวลานี้...เวลาที่ส่วนลึกในใจคุณหญิง รู้สึกติดค้างบุญคุณเอื้อกานต์อย่างยิ่ง

             เป็นบุญคุณที่คุณหญิงรู้ว่า ยากจะทดแทนง่าย ๆ

             คำถามของท่านธีรนัฐจึงเหมือนการเอาค้อนไปทุบกระดองอัตตาของเธอเข้าอย่างแรง...นอกจากจะทำให้เธอมึนเบลอ ตอบไม่ถูกในวินาทีแรกแล้ว...คุณหญิงก็เริ่มมองเห็นอะไรบางอย่าง ที่ตลอดชีวิต เธอไม่สามารถลืมตามองดูมันได้เลย

- - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -

             สนธยาโรยตัวมาอีกครั้ง...

             ฮันเตอร์ คิมยืนอยู่หน้าเตาเผา จิตสัมผัสถึงสภาวะผู้อยู่ภายในนั้นชัดเจน

             เวลาผ่านมาครบรอบวัน ช่วงเวลานั้นฮันเตอร์ คิมคอยลดไฟ ดับไฟเป็นช่วง ๆ ก่อนจะปล่อยไฟให้โหมเต็มที่ในช่วงเวลาสุดท้าย

             จนถึงวินาทีนี้ วินาทีที่เขารู้ว่ามันพอแล้ว สิ่งที่ใช้เคี่ยวกรำลูกศิษย์ตนได้ทำหน้าที่ของมันสมบูรณ์ เขาจึงดับไฟ...ดับแบบสนิท ไม่เหลือเชื้อ

             จากนั้นจึงยืนรอ เชื่อว่าเวลาแห่งการรอคอยไม่นาน

             เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที ฝาเตาเผาเปิดออก ความร้อนแผ่วูบออกมาปะทะ จากนั้นร่างของทรงกลดก็ค่อย ๆ คลานออกมา

             ร่างสูง ผอมยืนตรงหน้าฮันเตอร์ คิมโดยไม่มีริ้วรอยเผาไหม้จากเปลวไฟสักน้อย มีแค่กระไอร้อนที่ยังติดตัว ครอบคลุมร่างตามมาจาง ๆ

             นัยน์ตาทรงกลดทอประกายสีแดงเข้มชั่วขณะ ก่อนแปรเป็นสีดำสนิท ดำลึกล้ำคล้ายมหาสมุทรไม่อาจหยั่งความลึก

             “เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” ฮันเตอร์ คิมถาม

             “ครับ” คำตอบสั้น แฝงกระแสพลังจนคนเป็นอาจารย์รู้สึกสะท้าน

             “ถ้างั้นไปจัดการกับเหยื่อรายสุดท้ายได้แล้ว”

             “ยัง...” คำค้านที่ไม่ก้าวร้าวแต่เด็ดขาด

             “จำเป็นต้องไปช่วยคุณหมอคนนั้นอีกหรือ?” คนถามรู้ใจลูกศิษย์ตน

             “เพราะต้องช่วยเธอ ผมถึงยอมฝึกฝนแบบนี้”

             “แกน่าจะรู้...ผู้ทรงอาคม...ไม่ควรมีภาระ รุงรังทางใจ”

             “ครับ...” ตอบรับแต่แววตามีคำค้าน “แต่ผู้ทรงอาคม...ก็ต้องเป็นผู้ทรงในสัจจะเช่นเดียวกัน”

             คำย้อนบอกชัด วาจาของอาจารย์ ไม่อาจสั่นคลอนเขาได้อีกแล้ว

             “ได้...อย่าลืมปณิธานของตนเองล่ะ”

             “ผมไม่ลืม...ไม่ลืมว่าที่ต้องทนลำบาก อยู่อย่างคนไม่มีตัวตนเช่นนี้เพื่ออะไร...และเพราะใคร!”

             คำพูดหนักแน่น...ยืนยัน เขาไม่ละเว้นเหยื่อรายสุดท้ายแน่นอน

             “หวังว่าคงไม่ลืมคำพูดตัวเอง”

            ฮันเตอร์ คิมทิ้งท้าย ทรงกลดก้มศีรษะรับ พอเงยหน้าอีกครั้ง ผู้เป็นอาจารย์ก็กลืนหายไปกับความมืดแล้ว

             ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาว มองดูมือทั้งสองข้างของตน...มือคู่นี้อาจไม่เคยเปื้อนเลือดใคร ไม่เคยใช้มันเข่นฆ่า สังหารศัตรู...แต่ไม่อาจบอกได้ว่า ตนเองไม่ใช่ฆาตกร

             ฆาตกรคนนี้...จะขอใช้ความสามารถ พลังทั้งหมดที่มี ช่วยชีวิตผู้หญิงที่มีค่าที่สุดของตน...เพื่อเป็นความดีสักครั้ง...ในชีวิต...

- - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - - - - -

บทที่ ๒๗



             อาการของเอื้อกานต์เริ่มผิดปกติตั้งแต่เย็น อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นทีละนิด พอตกค่ำก็มีเหงื่อซึมตามใบหน้า ผิวหนัง ทีเกื้อเรียกหมอมาดูอาการ ทั้งแพทย์ พยาบาลช่วยได้แค่ลดอุณหภูมิร่างกายเธอลง

             ผู้ป่วยนอนสงบนิ่งบนเตียงไม่แสดงอาการผิดปกติกว่าเดิม ได้รับการตรวจเช็คอีกครั้ง คณะแพทย์ค่อยวางใจออกไป ทีเกื้อกลับรู้สึกตรงกันข้าม เพียงแค่สัมผัสมือพี่สาวก็รับรู้ว่าพิษอาคมกำลังกระจายออกมาอย่างเชื่องช้า เบาบาง สีหน้าเอื้อกานต์ไม่เข้มขึ้นกว่าเดิม ทว่าการกระจายพิษเช่นนี้มันยากควบคุม ทั้งยังไม่อาจเผอเรอปล่อยไว้ได้

             ยังไม่ครบสามสัปดาห์ตามที่ทรงกลดบอกว่าจะมาช่วยรักษา เหตุใดพิษในร่างเอื้อกานต์ถึงกระจายแบบผิดปกติเช่นนี้ ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ ที่มันกำเริบแล้วเขาสามารถสะกดมันลงได้

             หรือว่าพิษอาคมในร่างเอื้อกานต์จะเชื่อมโยงกับพลังของทรงกลด เมื่อพลังของทรงกลดเพิ่มมากขึ้น พิษในร่างของเธอก็ทวีความแรงตาม

            ชายหนุ่มบีบมือพี่สาว ถ่ายพลังเป็นเส้นสีขาวลงไปกดข่ม บีบคั้นให้พิษอาคมกลับสู่สภาพเดิม

             มันอาจดูไม่ยากกว่าครั้งก่อน ทว่าการที่พิษมันกระจายเบาบางเช่นนี้ แล้วให้พลังของเขาไปกวาดรวบรวมพิษที่กระจายไปทั่ว จากนั้นค่อยกดข่มมันลงที่จุดเดิมก็นับเป็นเรื่องลำบาก กินแรง อีกทั้งไม่รู้ว่าพิษกระจายยังส่วนใด หรือหลบเร้นอยู่ซอกมุมไหนบ้าง

             ครู่ใหญ่กว่าทีเกื้อจะปล่อยมือเอื้อกานต์ แล้วยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากตนเอง อุณหภูมิหญิงสาวอยู่ในสภาพปกติ ตัวเลขบนเครื่องวัดต่างอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน

             ทีเกื้อตอบไม่ถูก ทั้งที่ทุกอย่างดูปกติอย่างนี้ ใจเขายังนึกหวั่น สังหรณ์จะมีเหตุเกินคาดหมายขึ้น รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวทรงกลด และความเปลี่ยนแปลงในพลังของทรงกลดนั้นจะส่งผลมาถึงพิษในร่างเอื้อกานต์ด้วย

             ทันใด อาการของเอื้อกานต์ก็เปลี่ยนโดยฉับพลัน พิษอาคมที่คิดว่าถูกสะกด กดข่มไว้แล้วกลับมีกำลังกล้าขึ้นมานับร้อยเท่าในช่วงเวลาสั้น ๆ ใบหน้าเอื้อกานต์เปลี่ยนจากสีเทาจางเป็นซีดขาว แล้วแปรเป็นสีแดงฉานจัดตาขึ้นเรื่อย ๆ

             ทีเกื้อตกใจในวูบแรก แล้วเกิดสติตั้งมั่นทันที ความที่เคยเผชิญกับเหตุการณ์เกินคาดหมายบ่อย ๆ จึงไหวตัวเร็ว รู้ว่าควรทำอะไรก่อนหลัง

             เขาลุกขึ้นยืนข้างเตียง มือสองข้างประสาน ทาบบนหน้าอกหญิงสาว รวบรวมสมาธิเป็นหนึ่ง กำหนดแสงสีขาวอันอบอุ่นขึ้น แล้วถ่ายทอดผ่านฝ่ามือลงไปยังร่างเอื้อกานต์ทันที

             ขณะที่ฝ่ามือทาบบนหน้าอก พลังงานความอบอุ่นอันสว่าง ขาวพร่างครอบคลุมร่างทีเกื้อ แล้วกอรปเป็นเส้นสายผ่านมือ ซึมแทรกเข้าไปยังร่างคนป่วย ทว่าพิษอาคมนั่นเป็นเสมือนกำแพงหนาคอยค้ำยันเอาไว้ พลังแห่งการรักษาจึงไม่สามารถแทรกซึมเต็มที่

             ทีเกื้อหลับตา กำหนดดวงสว่างที่กลางอก ระลึกให้แสงสว่างนั้นเจิดจ้ากว่าเดิม เพิ่มกำลังการรักษา ถ่ายทอดเข้าไปอีก ซึ่งมันเกิดผลเพียงเล็กน้อย สีแดงบนใบหน้าเอื้อกานต์เริ่มจัดขึ้น แรงขึ้น ต้านกำลังกับทีเกื้อโดยไม่ยอมลดทอน ถอยหลัง หนำซ้ำยังเพิ่มแรงต้านขึ้นเรื่อย ๆ ร้อยเท่า พันเท่า จนแทบกลายเป็นพลังอนันต์มหาศาลอย่างไม่เคยเจอมาก่อน

             ชายหนุ่มรู้สึกถึงเจ้าของพิษนั้นมีความเปลี่ยนแปลงอย่างน่ากลัว จนทำให้พิษของเขาในร่างเอื้อกานต์กำเริบเร็วขนาดนี้ ทางเดียวที่จะช่วยได้คือตัวทรงกลดต้องมาจัดการเอง

             ทันใดนั้น พลังอันมหาศาลจากพิษอาคมก็หยุดการต่อต้านลง มันค่อยหดตัวช้า ๆ จนทีเกื้อค่อยกล้าระบายลมหายใจยาว ลืมตา

             เมื่อสายตารับภาพรอบกายชัดเจน เขาก็แทบสะดุ้ง เห็นคนที่ตนเองคิดถึงกำลังยืนอยู่ข้างเตียงฟากตรงข้ามนี่เอง

             ชายคนนั้นอยู่ในชุดสีดำสนิททั้งตัว ขับให้ร่างดูผอมสูง เห็นผิวขาวเผือด ค่อนข้างซีด ที่ทำให้ทีเกื้อแปลกใจคือใบหน้านั้น...มันไม่ใช่ใบหน้าจืด ๆ เรียบ ๆ ของคิมอย่างเคย ที่เห็นนี้เป็นใบหน้าคมคาย นัยน์ตาโตลึก จมูกเป็นสันชัด อย่างที่ทีเกื้อคุ้นตา รู้จักดี

             “พี่กลด...” นายตำรวจหนุ่มพึมพำเบา ๆ

             ทรงกลดมาในใบหน้าเดิมของตน ไม่ใช่ใบหน้าของคิมอย่างที่เขาเห็นเมื่อคราวก่อน

            ผู้มาใหม่กำลังยืนนิ่ง ยันฝ่ามือมาเบื้องหน้า นัยน์ตาทอประกายเจิดจ้า รู้สึกถึงพลังงานอันมหาศาลจนน่าตระหนก กลางฝ่ามือนั้นมีกลุ่มควันสีเทาจาง ๆ หมุนวนคล้ายกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก สีหน้าของเอื้อกานต์เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ฝ่ามือขาวซีดของทรงกลดเริ่มเป็นสีเทาอมแดง และเข้มขึ้นทุกนาทีที่เวลาผ่านไป

             ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ไร้การเคลื่อนไหว มีเพียงเสียงหวิว ๆ ของสายลม กระแสคลื่นแห่งอาคม มนตรา ที่เชี่ยวกราก จากการดึงดูดของผู้ทรงฤทธิ์

             สุดท้าย กระแสอาคมหยุดนิ่ง ฝ่ามือทรงกลดเป็นสีดำอมแดง เขากำมือแล้วถอนใจเบา ๆ

             ทีเกื้อเอื้อมมือไปสัมผัสมือพี่สาว รับรู้ได้ถึงร่างที่ปราศจากพิษ หนำซ้ำ กระแสจิตที่เคยเชื่อมโยง ติดต่อ รับรู้ถึงการมีอยู่ของกันและกันก็กลับคืนมา

             เอื้อกานต์พ้นขีดอันตรายแล้ว ขณะนี้เธอกำลังอยู่ในสภาวะพักผ่อน ฟื้นตัว ไม่ได้อยู่ในสภาพเจ้าหญิงนิทราอย่างเดิม

             “ขอบคุณครับพี่กลด” ทีเกื้อบอกต่อชายอีกคนในห้อง

             ทรงกลดเดินมาชิดเตียง ก้มมองดูใบหน้าเอื้อกานต์ที่สงบนิ่ง มีเลือดฝาด ทรวงอกกระเพื่อมหายใจเป็นจังหวะ และแลลึกถึงอาการภายในก่อนถอนใจยาว

             “หมดหน้าที่ของพี่แล้วนะ” เขาพูดพลางเตรียมจากไป

             “เดี๋ยวสิครับ” ทีเกื้อส่งเสียงเรียก “ขอผมคุยด้วยสักครู่ได้มั้ยพี่กลด”

             ทรงกลดหันมาสบตาชายหนุ่มรุ่นน้อง นัยน์ตาสีดำสนิท ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

             “ทรงกลดตายไปแล้ว ลืมเรื่องที่เราเจอกันให้หมด...เอื้อปลอดภัยอย่างนี้ พี่ก็ไม่มีอะไรติดค้างอีก”

             “พี่กลด...” ทีเกื้อเรียกเสียงอ่อน เว้าวอน...รู้ว่าหากปล่อยทรงกลดไปเช่นนี้ ตลอดชีวิตจะไม่มีทางเจอกันอีก

             “ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่เยอะเลย...นะครับ”

             นานครั้ง ทีเกื้อจะลงท้ายเสียงอ่อน ขอร้อง อ้อนวอนกับใครขนาดนี้สักที...ทรงกลดสบตาฝ่ายตรงข้าม เห็นแววมุ่งมั่น ขอร้องอยู่ในทีนั้น

             “ขึ้นไปคุยข้างบนแล้วกัน พี่มีเวลาให้ไม่มากนะ” พูดพลางพยักหน้าไปทางชั้นดาดฟ้า

             “ครับ” ทีเกื้อเข้าใจเจตนาของอีกฝ่าย

             ทรงกลดไม่ต้องการให้เอื้อกานต์ได้ยินเรื่องที่คุยกัน แม้จะรู้ว่าเธออยู่ในสภาพหลับใหล

- - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -

             ยามค่ำ บนดาดฟ้าตึกผู้ป่วยแลโล่ง เงียบสงัด ลมค่อนข้างแรงพัดผ่านร่างชายหนุ่มสองคนที่ยืนเงียบ ๆ โดยไม่พูดจา ชายหนึ่งผอมสูง ผิวขาวจนเผือดซีด นัยน์ตาดำสนิท ลึกเร้น แผ่รังสีเข้มข้น ดำมืด อีกหนึ่งเป็นชายร่างสูงเพรียว ผิวคล้ำกว่าชายคนแรก กำลังมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสับสน ลังเล จิตใจกำลังเรียบเรียง เลือกสรรคำถามแรกขึ้น

             “ผมมีเรื่องอยากถามพี่กลดหลายเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มเรื่องไหนก่อน” ทีเกื้อพูด

             “เลือกถามในเรื่องที่คิดว่าพี่จะตอบให้ได้ก็แล้วกัน” ทรงกลดบอกเรียบ ๆ

             “พี่ขึ้นเครื่องบินลำที่ระเบิดหรือเปล่า”

             “ขึ้น”

             “แล้วพี่รอดมาได้ยังไง”

             “มีคนช่วย”

             “ใคร”

             “อาจารย์”

             “เขาเป็นใคร?” ทีเกื้อหลุดปากถาม แล้วรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงไม่ตอบ

             “ถามคำถามอื่นเถอะ” ทรงกลดให้เขาเปลี่ยนคำถามจริงดังคาด

             ถึงตอนนี้ ทีเกื้อไม่จำเป็นต้องอยากรู้ เรื่องการรอดชีวิตของทรงกลดอีกแล้ว และไม่จำเป็นต้องถามเรื่องความสามารถพิเศษต่าง ๆ ที่มี เพราะเมื่อทรงกลดหลุดคำว่า ‘อาจารย์’ ออกมา มันก็แปลว่า อาจารย์ได้ช่วยชีวิตทรงกลด อีกทั้งยังถ่ายทอดวิชาต่าง ๆ ให้เพื่อแก้แค้นด้วย

             นั่นทำให้ทีเกื้อไม่จำเป็นต้องถามต่ออีกว่า...ทรงกลดหายไปไหนถึงห้าปี...เพราะการที่จะเรียนวิชา อาคมจนเก่งขนาดนี้ ตามความรู้สึกของเขา เวลาแค่ห้าปียังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ

             ถ้าอย่างนั้น ยังเหลือปัญหาใดอีกที่เขาอยากรู้

             “คิม...คือใคร?” ทีเกื้อตั้งคำถามใหม่

             “มันเป็นหน้ากากหนัง กับชื่อปลอมที่พี่ใช้” ทรงกลดตอบแบบไม่ปิดบัง

             “แล้วชื่อ ‘คิม’ มีความหมายอะไรมากกว่านี้มั้ยครับ” ทีเกื้อเน้นถามเรื่องนี้

             ทรงกลดสะดุดใจ รู้ว่าทีเกื้อได้เค้าเงื่อนบางอย่างที่เขาไม่รู้

             “เกื้ออยากรู้เรื่องอะไร”

             “ผมเห็นชื่อผู้โดยสารบนเที่ยวบินนั้น มีคนหนึ่งชื่อ ฮันเตอร์ คิม...เขาเป็นนักเขียนที่ไม่ดังมาก แต่งานของเขาเท่าที่ผมรู้ จะเขียนเรื่องเกี่ยวกับการแก้แค้นโดยมือไม่เปื้อนเลือด...”

             ทีเกื้อหยุดสังเกตสีหน้าทรงกลดชั่วขณะ ก่อนยิงคำถามสำคัญ

             “ผมอยากรู้ว่า...ฮันเตอร์ คิมเป็นอาจารย์ที่ช่วยชีวิต และสอนวิชาอาคมให้พี่กลดใช่หรือเปล่าครับ”

             นายตำรวจหนุ่มโยงชื่อผู้โดยสารที่เขาสะดุดตา มาเชื่อมกับ ‘อาจารย์’ ที่ทรงกลดไม่ยอมอธิบาย

             ทรงกลดนิ่ง...การนิ่งเฉยเช่นนี้ ทีเกื้อถือว่าเป็นการยอมรับ จากตรงนี้ข้อสงสัยหลายอย่างในหัวก็เริ่มคลี่คลายออกมา

             เขารู้แล้วว่า ‘ใคร’ เป็นคนมาท้าทายเขากับเอื้อกานต์ ด้วยการบอกเวลา และสถานที่ในการสังหารเหยื่อรายที่หก...คุณหญิงอัปสร

             และ ‘ใคร’ ที่สามารถขโมยกระเป๋ากล้องของคิมออกจากรถเขาได้ แต่ไม่ทำ หนำซ้ำกลับใส่ข้อมูลของเหยื่อรายที่เจ็ดมาให้ทราบล่วงหน้า เพื่อดูฝีมือ ว่าพวกเขาจะขัดขวางอย่างไร

             คนที่ทำเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ทรงกลด แต่เป็นอาจารย์ของเขา...ฮันเตอร์ คิม

             “เรื่องที่พี่ตอบได้คงมีเท่านี้” หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ทรงกลดก็เอ่ยปาก เตรียมจากไป

             “พี่กลด” ทีเกื้อรั้ง “หยุดการจองเวรไว้แค่นี้เถอะครับ”

             นัยน์ตาทรงกลดฉายแววอำมหิตรุนแรง คนอยู่ใกล้รู้สึกหนาวสะท้าน

             “พี่เว้นชีวิตคุณหญิงอัปสร เพื่อเห็นแก่เอื้อกับเกื้อ แค่คนเดียวก็คงพอแล้ว” น้ำเสียงแข็งกร้าว

             ทีเกื้อได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจ ต่อให้เอื้อกานต์สละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตคุณหญิงได้ครั้งหนึ่ง แต่หากทรงกลดมุ่งจะฆ่าเธอให้ตายด้วยการส่งอาคมมาอีกรอบ ต่อให้คุณหญิงมีอีกกี่สิบชีวิตก็คงไม่เหลือ

             ตามหน้าที่ของตำรวจ ทีเกื้อได้ยินอย่างนี้ ยืนต่อหน้าฆาตกรแบบนี้ เขาควรยื่นมือจับกุม แต่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ เป็นการกระทำที่เสียเวลาเปล่า สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือขอร้องให้อีกฝ่ายยอมหยุด...

             “ขอบคุณครับพี่ที่เห็นแก่เอื้อ...แต่ที่เหลือจากนี้...ผมขอได้มั้ย...”

             “รายสุดท้าย...พี่เว้นให้ไม่ได้” ทรงกลดสวนคำนัยน์ตาวาวโรจน์ ราวกับบรรจุมหาเปลวเพลิงนรกเอาไว้

             “แต่...ท่าน...คนนั้น...เขา...” ทีเกื้อพยายามพูดโน้มน้าวใจ

             “มันเป็นคนสั่งระเบิดเครื่องบิน!” ทรงกลดขัดด้วยน้ำเสียงกร้าว “เกื้อคิดว่าพี่จะยอมให้คนอย่างมันรอดอีกเหรอ”

             “พี่กลด...”

             “ถ้ามีใครสักคนมาฆ่าเอื้อ...แล้วฉีกร่างเอื้อเป็นชิ้น ๆ กระจัดกระจายจนหาศพไม่ครบ...เกื้อจะทำยังไงกับมัน?” ทรงกลดถามด้วยเสียงเคียดแค้น

             ทีเกื้ออึ้ง...นึกอยากเอ่ยปากค้าน หากใจที่คิดตามคำพูดนั้น ทำให้เขาปฏิเสธไม่ออก...

             ชีวิตเขามีเอื้อกานต์เป็นคนเดียวในครอบครัว เป็นทั้งพี่สาว เป็นทั้งแม่ ทั้งเพื่อนสนิทที่รู้ใจกัน...แค่คิดว่าเอื้อกานต์ตายในตอนนั้น เขาก็คลุ้มคลั่ง แทบเสียสติ พอรู้ว่าเธอโดนพิษอาคมจนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราเขาก็ไม่ยอมห่างจากเธอไปไหน คับแค้นคนทั่วไปจนไม่อยากเอ่ยปากพูดจา

             หากมีใครมาทำกับพี่สาวเขาอย่างทรงกลดบอก...รับรอง เวลานั้นเขาต้องโยนกฎหมายทิ้ง แล้วตามล่ามันไปจนสุดขอบโลก จัดการให้มันได้ชดใช้ความผิดอย่างสาสม

             เห็นทีเกื้อยืนนิ่งเช่นนั้น ทรงกลดก็เดินมาใกล้ แววตาที่มองมีความอ่อนโยนกว่าเดิม เฉกเช่นเห็นเอื้อกานต์อยู่ในดวงตาของทีเกื้อ

             “ก่อนไป พี่มีเรื่องจะขอร้องเกื้อเรื่องนึงเหมือนกัน”

             “ครับ” ทีเกื้อรู้ว่าทรงกลดต้องการขอร้องอะไร

             “อย่าให้เอื้อรู้เรื่องของพี่...อย่าให้เอื้อรู้ว่าพี่คือคิม...ปล่อยให้ทรงกลดในความทรงจำของเธอ เป็นผู้ชายที่ตายไปแล้ว แต่เป็นคนดี สมบูรณ์แบบในหัวใจของเธอตลอดไปจะได้มั้ย”

             ก้อนแข็ง ๆ แล่นมาจุกตันลำคอทีเกื้อ สายตาที่ประสานกับชายหนุ่มตรงหน้ารับรู้ถึงความรักอันมากมายที่มีต่อพี่สาวเขา...รัก...จนยอมขอแค่เป็นความทรงจำดี ๆ ไม่ต้องการให้เธอได้เห็น รับรู้ปัจจุบันของตนเอง

             ทรงกลดยอมเป็นคนดีที่ตายไปแล้ว มากกว่าคนเลวที่ยังมีชีวิตอยู่ในสายตาของเอื้อกานต์

             “แล้ว...อย่างนี้ มันจะยุติธรรมกับเอื้อหรือครับ” ทีเกื้อถามเสียงแปร่ง

             “เวลานี้...เอื้อมีความสุขดีอยู่แล้วใช่มั้ย?” ทรงกลดถาม

             ทีเกื้อจำใจพยักหน้า นึกถึงถ้อยคำที่เคยคุยกับเอื้อกานต์เรื่องการ ‘จากเป็น’ กับ ‘จากตาย’ คำพูดเหล่านั้นยังอยู่ในความทรงจำ



             “ตอนนี้เอื้อไม่เหลือความทุกข์จากการพลัดพรากครั้งนั้นแล้ว...การที่ยังมีพี่กลดอยู่ในใจก็ไม่ทำให้เจ็บปวดอะไร”

             “การยอมรับความจริงว่า ‘มีพบ’ ต้อง ‘มีจาก’ และไม่มีใครเป็น ‘ของเรา’ ต่างหาก ที่เป็นตัวบอกว่า เราจะเจ็บปวดกับมันได้นานแค่ไหน”



             ทุกวาจาของเอื้อกานต์ในวันนั้น บอกให้รู้ชัด เวลา ๕ ปีที่ผ่านมา ได้ให้การเรียนรู้ และเยียวยาหัวใจเธอจนเป็นปกติแล้ว ควรหรือที่เขาจะยอมสะกิดรอยความรักเก่า เพื่อให้เธอกลับเป็นทุกข์กับความจริงของทรงกลดในปัจจุบัน

             ทรงกลดที่ไม่ใช่ทรงกลดคนเดิมอีกแล้ว!

             พอเห็นว่าทีเกื้อเข้าใจ ทรงกลดก็หันหลังเดินจากไป

             ร่างในชุดดำคล้อยหลังทีเกื้อได้เพียงสองสามก้าว ก็ได้ยินเสียงนายตำรวจหนุ่มดังขึ้น

             “พี่กลด!”

             เสียงเรียกทำให้ทรงกลดหยุดยืน ไม่หันกลับไปมอง...ทีเกื้อก็ไม่หันกลับไปทางทรงกลดเช่นกัน แต่รู้ว่า คนที่เป็นเหมือนพี่ชายคนนี้ จะได้ยิน และรับฟังทุกคำพูดของเขา

             “ผมเป็นตำรวจครับพี่กลด...ผมจะต้องขัดขวาง และไม่ยอมให้พี่ทำผิดอีกแน่ ๆ”

             “พี่รู้” น้ำเสียงไม่แคร์ “เกื้อทำตามหน้าที่ของตัวเองได้เลย”

             ทีเกื้อหันกลับ ร่างของทรงกลดก็เลือนลับกับความมืด สายลมวู้หวิว กรรโชกแรงพัดผ่านชวนให้สั่นสะท้าน ชายหนุ่มรู้สึกหนาว...หนาวเย็นไปจนถึงขั้วหัวใจ

             ทรงกลดเก่งขนาดนี้ เขาจะมีปัญญาขัดขวาง จับกุมได้หรือ?

             หลังจากหายไปสามสัปดาห์ ทรงกลดคนใหม่ดูกระด้าง อำมหิต น่ากลัวกว่าเดิม มีรังสีดำมืดเข้มข้น จนยากที่แสงสว่างใดจะทะลุเข้าไปได้

             แต่เขาก็รู้...จากนี้ ทรงกลดจะไปทำอะไร ที่ไหน...โอกาสยังมี เขาต้องทำตามหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด



(โปรดติดตามต่อฉบับหน้า)

- - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -   - - -

สามารถติดตามข่าว "อาคม" ได้ที่เแฟนเพจสำนักพิมพ์คำต่อคำ
http://facebook.com/wordforwordbooks

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ