คนเราทุกคนซึ่งเกิดขึ้นมานั้น
ก็มีความรู้สึกว่า จะแสวงหาความสุขในโลกนี้
ซึ่งคนทั้งหลายคิดว่า เป็นความสุขที่แท้จริง

ทุก ๆ คนก็ดิ้นรนแสวงหาความสุข
อันเกิดจากวัตถุธาตุทั้งหลาย
อันเกิดจากรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสทั้งหลาย
ซึ่งคนทุกคนนั้นคิดว่าเป็นความสุขที่แท้จริง
บางคน ก็แสวงหาความสุขในทางที่ผิดศีลธรรม
บางคน ก็แสวงหาความสุขในทางที่ถูกศีลธรรม

ความจริงคนทั้งหลายนั้น มีความหลงเพลิดเพลิน
อยู่กับความสุขอันเกิดจาก รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส
ว่าเป็นความสุขที่สูงที่สุด

แต่ยังมีความสุขที่เหนือไปกว่านั้นอีก
คือ การทำจิตให้สงบ
การทำจิตให้สงบ ก็ยังมีความสุขที่ยิ่งไปกว่านั้นอีก
คือ การทำกิเลสให้สงบ

ยิ่งความโลภ ความโกรธ ความหลง บรรเทาเบาบางลงไปมากเท่าไหร่
ความสุขที่แท้จริงก็ย่อมปรากฏขึ้นภายในจิตใจของบุคคลนั้น
พระพุทธองค์จึงตรัสไว้ว่า สุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มี

ความจริงคนเรานั้นเกิดขึ้นมาแล้ว
ก็พยายามแสวงหาความสุขภายนอกแต่เพียงอย่างเดียว
แต่ว่า ความสุขอันเกิดจากวัตถุธาตุทั้งหลาย
เป็นเพียงเพื่อบรรเทาความทุกข์ในจิตใจของเรา
เพียงชั่วคราวเท่านั้น

ไม่ใช่เป็นไปเพื่อความดับทุกข์ภายในจิตใจของเรา