ดับเพลิง Calm Down

นิทานโทสะ ตอน ใครชนะ?

 

โดย ชลนิล

 

รูปภาพประกอบโดย เซมเบ้

 

มีคำขวัญของธนาคาร (ที่ไหนไม่ทราบ) บอกเอาไว้ว่า...
“ลูกค้าคือหัวใจของการให้บริการ”
ถ้าป้าตุ้ยได้ยินอย่างนี้ คงขอเถียงสุดฤทธิ์...
“ไม่จริ๊ง...ฉันไม่เชื่อ”

เหตุเกิดเมื่อป้าต้องไปทำธุระที่ธนาคารแห่งหนึ่ง ขณะนั้นมีลูกค้ามาใช้บริการมาก แถวยาวเหยียด ความที่ป้าไม่สนใจสังเกตอะไรมากมาย เห็นแถวไหนสั้นกว่าก็ไปยืนรออยู่ตรงนั้น

พอแถวร่นเข้า ร่นเข้าจนเกือบถึงคิวแล้ว ป้าค่อยมองเห็นป้ายที่เขาติดไว้ตามช่องบริการ ซึ่งเขียนเอาไว้ว่า...ช่องนี้ทำรายการเดียว และช่องนี้ทำหลายรายการ

ที่ป้ายเหนือช่องของป้า เขียนตัวหนังสือชัดเจน...ช่องนี้ทำรายการเดียว
ป้าตกใจ...ทำอย่างไรดีล่ะ ป้าต้องทำสองรายการซะด้วย...เขาจะยอมมั้ยเนี่ย?

แอบเหลือบมองไปด้านหลัง มีคนต่อแถวยาวเหยียด หันไปมองช่องที่ทำหลายรายการ ก็มีแถวยาวยิ่งกว่าอีก...ป้ากลุ้มใจ ทำยังไงดี จะให้ย้ายแถวตอนนี้ก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่ เสียเวลาเป็นสองเท่า

...ไม่เอาโว้ย ขี้เกียจรอ...
ป้าบอกกับตัวเองอย่างหนักแน่น พลางเลียบเคียง ชะเง้อมองคนข้างหน้า ดูว่าเขาทำรายการเดียวจริงหรือเปล่า...ปรากฏว่าเขาก็ทำหลายรายการเหมือนกัน
โล่งอก...ป้ายิ้มออก...ไม่ต้องไปต่อแถวใหม่แล้วล่ะ...

พอถึงคิว ป้าก็ยื่นใบรายการให้พนักงานอย่างมั่นใจ
“ไม่ได้นะคะ ช่องนี้ทำรายการเดียว ของคุณสองรายการเชิญไปที่อีกช่องค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นป้าก็โทสะขึ้นมาทันที
“อ้าว...ได้ยังไง ก็ตะกี้ฉันเห็นคนข้างหน้าเขาทำหลายรายการเหมือนกันนี่” ป้าเถียง
“ก็ได้แค่คนตะกี้ เราต้องทำตามระเบียบค่ะ ไม่งั้นบริการมันจะช้าไปกว่านี้”
“เฮ้ย...ไม่ยอม ของฉันสองรายการเอง ทำให้ก่อนไม่ได้เหรอ อุตส่าห์ต่อแถวรอตั้งนาน” ป้าดื้อแพ่ง ไม่ยอมเด็ดขาด

จากนั้นก็เป็นการถกเถียง ทะเลาะกันใหญ่โต ป้าตุ้ยของเราก็ไม่ธรรมดา โมโหขึ้นมาเธอก็ไม่กลัวใคร ยังไงฉันต้องเอาชนะให้ได้ ส่วนพนักงานก็อ้างเหตุผลต่าง ๆ นานา ซึ่งป้าคงไม่สนใจฟังแล้ว เพราะเธอยืนกราน ปักหลักไม่ถอย ถ้าไม่ยอมทำให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ไปไหนเด็ดขาด (ดูสิป้าแน่แค่ไหน...)

เรื่องราวดูท่าจะบานปลาย สุดท้ายผู้จัดการต้องรีบมาเคลียร์ ขอโทษป้า แล้วให้พนักงานคนนั้นหลบไปด้านหลัง ส่วนตัวเองก็มาจัดการธุระของป้าให้จนเรียบร้อย

พอเขามาขอโทษ และทำรายการให้ป้าเสร็จ...ป้าตุ้ยจึงเพิ่งได้สติ (ช้ามากนะเนี่ย)
...ตายแล้ว ตะกี้ฉันปล่อยให้โทสะครอบหัว กลายเป็นอีบ้า อาละวาดทะเลาะกับเขาเสียจนแหลกลาญ...ตัวเองเข้าช่องผิดแท้ ๆ ยังมีหน้ามาถือดี ดื้อดึงไม่ยอมไป แถมยังอัตตาใหญ่ขึ้นเสียง เถียงกับเขาอย่างไม่เกรงกลัวใคร

ได้สติ...ความรู้สึกผิดก็ตามมา ป้าจ๋อยลงด้วยความละอายใจ เห็นตัวเองมัวแต่มองคนอื่น เพ่งโทษพนักงานที่เลือกปฏิบัติ จนลืมดูความผิดพลาดของตัวเอง ลืมสังเกตความโกรธของตนว่ามันลุกลามไปไกลขนาดไหนแล้ว
ถ้าเป็นไฟ...คงวอดวายทั้งธนาคารเชียวล่ะ

งานนี้ คนที่เข้าคิวรอในธนาคารคงเห็นว่าป้าเป็นผู้ชนะ สามารถบังคับให้ธนาคารทำตามคำขวัญ “ลูกค้าคือหัวใจของการให้บริการ” ได้สำเร็จ

มีแต่ป้าเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองแพ้แล้ว...แพ้อย่างยับเยิน...แพ้ให้กับโทสะในใจ...

ถ้าวันนั้นใครอยู่ในเหตุการณ์ แล้วเห็นป้าเดินหน้าจ๋อย ๆ ออกมาจากธนาคาร ก็อย่านึกแปลกใจ คิดว่าแกปวดท้องกะทันหัน...

ที่จริงป้ากำลังอาย...ละอายใจในกิเลสตัวเองอย่างยิ่งเชียว

-----๐๐๐-----

< Prev		Next >