ดับเพลิง Calm Down

นิทานโทสะ ตอน ป้ากับนก


Calm Downl

โดย ชลนิล

 

10_ag_12_resize
รูปภาพประกอบโดย เซมเบ้

 

ด้วยวัยของป้าตุ้ย ยังไม่ถึงขั้นเป็นหญิงชราถือไม้เท้าเดินท่อม ๆ นั่งเฝ้าบ้านเป็นยายแก่หนังเหนียวหรอกครับ ด้วยความที่เธอสูงวัยในระดับหนึ่ง และมีเด็ก ๆ เรียกขานเธอแบบนี้แล้ว ป้าจึงจำเป็นยอมรับสภาพวัยวุฒิของตน (อย่างจำใจหรือเปล่าไม่ทราบได้)

ป้าใช้ชีวิตแบบสาวโสด ทำอะไรด้วยตนเอง มีชีวิตเหมือนมนุษย์งาน มนุษย์เงินเดือนทั่วไป มีบ้านอยู่ มีรถขับ แต่ไม่ค่อยมีเวลาดูแลบ้าน ดูแลเรื่องจุกจิกในบ้านสักเท่าไหร่

และแล้ววันหนึ่ง ป้าก็มีเรื่องน่าฉุนเฉียวมาเล่าให้ฟังอย่างหงุดหงิด

นี่น้า...รื้อรังนกนี่บาปมั้ย ป้าเสียงเครียด
แล้วมีคนมารื้อบ้านป้าล่ะ บาปมั้ย ผมตอบกวน ๆ

กำลังหงุดหงิดนะเว้ย อย่ากวน ป้าเริ่มรังสีอำมหิตแล้ว
อ้าว...มีเรื่องอะไรก็บอกมาสิ เล่นถามอ้อม ๆ ก็ตอบกวน ๆ แบบนี้แหละ
นกมันมาทำรังอยู่ในตู้จดหมายฉันน่ะสิ ป้าเล่าเสียงเครียด

อือ...เรื่องแค่เนี้ยนะ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมป้าแกต้องฉุนเฉียวนักหนากับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้
แค่นี้ที่ไหนยะ!” ป้าโวยวาย พอมันมาทำรังอยู่อย่างนี้ เวลาจดหมาย หนังสือพิมพ์เขามาส่ง ก็เสียบไม่ได้น่ะสิ

โอ้โห...นี่นะเรื่องใหญ่ของป้า
ก็ให้เขาเสียบตามประตูบ้านก็ได้ ผมบอกง่าย ๆ ไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ

ไม่ได้ เดี๋ยวฝนตกก็เปียกหมดสิ ป้าแกจริงจังนะนี่
เออ...เออ แล้วป้าจะทำยังไง ผมถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้อยากรู้ด้วยหรอก
ก็นี่ไง ถึงได้โทรมาคุย มาปรึกษาอยู่นี่ ป้าใส่ปัญหาให้ผมทันที
หา...เรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้เหรอ? ผมรำคาญนิด ๆ
นี่! อุตส่าห์โทรมาแล้วก็ช่วยคิดหน่อยสิ เปลืองค่าโทรศัพท์นะยะ ป้าเอาจริงแฮะ
ก็ไปรื้อรังมันออกสิ...เดี๋ยวนกมันก็ไปหาทำรังที่อื่นเองแหละ ผมตอบง่าย ๆ
อ้าว...ก็บาปแย่สิ น้ายังบอกเองว่า ถ้ามีคนมารื้อบ้านฉันน่ะบาปมั้ย
เอ่อ... ผมเถียงไม่ออก

แล้วอีกอย่างนะ... ป้าพูดต่อ เสียงอ่อยลง ฉันเห็นมันมีไข่อยู่ในรังด้วย แสดงว่ามันมาอยู่ครบทั้งครอบครัวพ่อแม่ลูกเลยแหละ
เฮ้อ...ฟังแล้วดูท่าป้าแกคงทั้งโมโหนก แล้วก็สงสารตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ด้วยแหละ

งั้นปล่อยมันไว้อย่างนั้นแล้วกัน ผมขี้เกียจคิดแทน
ไม่ได้...แล้วพวกจดหมาย หนังสือพิมพ์ของฉันจะทำยังไงล่ะ ป้าวนกลับมาจุดเดิมจนได้
งั้นป้าก็ไปซื้อตู้จดหมายใบใหม่มาใช้เสียเลยก็สิ้นเรื่อง ของเก่าก็ยกให้นกมันไปซะผมบอกตัดรำคาญ
หา!” ฟังเสียงอุทานแล้ว ผมคิดว่าป้าคงเสียดายตังค์
เอาเหอะน่าป้า...ตู้จดหมายอันไม่กี่บาทหรอก ถือว่าทำบุญให้นกมันไป ปกติป้าก็ทำบุญที่โน่นที่นี่เป็นประจำอยู่แล้ว...ทำบุญกับนกก็ได้บุญเหมือนกันแหละ
เปล่า... ป้าทำเสียงเอ๋อหน่อย ๆ ฉันสงสัยตัวเองว่า...ทำไมเรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้วะ

ผมหัวเราะก๊าก...เออ...ป้าแกก็ยอมรับตัวเองง่ายเหมือนกันนิ
ที่จริงก็ด้วยนิสัยขี้หงุดหงิด ขี้โมโหง่ายของป้านั่นแหละ ที่ทำให้คิดเรื่องง่าย ๆ ไม่ออก พอเห็นนกมาทำรังในตู้จดหมาย เลยขัดใจ จิตมีโทสะ คิดอย่างเดียวว่าทำยังไงให้นกมันย้ายไปอยู่ที่อื่น

พอจิตมีโทสะ มันก็เลยไม่มีปัญญา...กระทั่งเรื่องง่าย ๆ ยังคิดไม่ออก
ครอบครัวนกหน้าบ้านคงเป็นครู สอนให้ป้ารู้จักธรรมะโดยไม่รู้ตัว...

ทุกวันนี้ถ้าใครผ่านหน้าบ้านป้า อย่าแปลกใจที่เห็นตู้จดหมายถึงสองใบ...ป้าตุ้ยไม่ได้เป็นดารา มีแฟนคลับอะไรเยอะแยะหรอกครับ

เพราะในตู้จดหมายใบหนึ่งจะมีเศษหญ้าของรังนกอัดแน่น ซึ่งมีนกรุ่นที่หนึ่ง รุ่นที่สองมาอาศัยอยู่แล้วก็เวียนจากไป...ส่วนอีกใบ...ยังปลอดภัยดี

ไม่รู้ว่านกทั้งหลายมันถูกโฉลกกับตู้จดหมายบ้านป้าหรืออย่างไร...หมดรุ่นนึง ก็ยังมีอีกรุ่นมาอยู่ หรือว่ามันรู้ว่าป้าคงไม่มีปัญญาเก็บค่าเช่ากันแน่

เอาเหอะ...ป้าแกคงไม่เดือดร้อนเรื่องนกอีกแล้วล่ะ...เพราะประตูหน้าบ้าน ยังมีที่เหลือมากพอ ที่จะติดตู้จดหมายใบที่สาม ใบที่สี่ได้จ้า...

-----๐๐๐-----



แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ
Facebook! Twitter! Del.icio.us! Free and Open Source Software News Google! Live! Joomla Free PHP